Steven Isserlis & Olli Mustonen
Shostakovich schreef zijn Cellosonate voor de bevriende cellist Viktor Kubatsky, twee jaar voordat de autoriteiten hem censureerden om zijn opera Lady Macbeth van Minsk. Het werk begint conventioneel, met een klassieke structuur vol partituurruimtes en een langgerekte lyrische opening boven zangerige arpeggio's. Maar dit wordt meteen verstoord door een bombardement van niet passende noten. Heen en weer geslingerd tussen de romantische mineur en vrolijke majeur voelen we ons lichtelijk onwel. Het glasheldere tweede thema, dat zich hemelwaarts buigt en besluit in een drieklank, lijkt de kwestie te beslechten, maar wordt meteen ondermijnd door het militaire rat-a-tat-tat dat nu domineert. Het volmaakt mooie coda, dat met een doods geluid gespeeld moet worden, lijkt de ware aard van het werk te bezegelen en voorspelt de donkere, verstilde tragedie van het largo.
Tussendoor komt een wild scherzo, dat steeds wordt weggerukt voordat het tegen een komisch kindermelodietje botst en met hoge celloharmonieën inzoomt op de stratosfeer. Het laatste deel is ironisch komisch. Zoals lan MacDonald schreef: 'een eenvingerige rondomelodie, bespottelijk zelfingenomen, die op en neer paradeert tussen interludia van idiote academische oefeningen...'
Het werk heeft een erg specifiek karakter: meesterlijk geschreven, maar met een bittere kern. Hoewel technisch niet moeilijk, is het als een puzzel die alleen de grootste kunstenaars kunnen oplossen. Steven Isserlis en Olli Mustonen hebben de sonate in 1995 voor RCA opgenomen en in 2019 voor Hyperion.
1995: ze combineren woeste humor met romantische ongedwongenheid in een interpretatie die iets heeft van de kristalheldere hardheid van Shostakovich eigen uitvoering.
2019: De virtuositeit die beiden etaleren is adembenemend, maar nooit een doel in zichzelf: al luisterend blijf je geboeid door wat de componisten ons te vertellen hebben. Zo wordt zelfs Kabalevski's Rondo ter nagedachtenis aan Prokofjev een meesterwerk waarbij je de adem inhoudt. Grote Kunst.
nr = 6244
nr1 = 6
Shostakovich & Kabalevsky: Cello Sonatas (2019)
Het volmaakt mooie coda, dat met een doods geluid gespeeld moet worden, lijkt de ware aard van het werk te bezegelen
1001 Klassieke uitvoeringen
Gramophone Monthly Choices
Shostakovich: Cello Concerto No. 1 (2013)
Emmanuelle Bertrand & Pascal Amoyel & BBC NOW o.l.v. Pascal Rophé
Dit is 100 procent emotioneel waarheidsgetrouw spel en dat zou ik zeker niet zeggen over 100 procent van de opnames van het werk.
Shostakovich & Kabalevsky: Cello Sonatas (2019)
Steven Isserlis & Olli Mustonen
Stijlvol spel, barstensvol karakter – maar wat zou je anders verwachten van cellist Steven Isserlis en pianist Olli Mustonen?
Overige in AppleMusic
