juni 2013

Bel Raggio - Rossini Arias

Aleksandra Kurzak & Artur Ruciński & Warsaw Chamber Choir; Sinfonia Varsovia o.l.v. Pier Giorgio Morandi

Een levendige podiumuitstraling met sierlijke, uitgewerkte frasering en een ogenschijnlijk moeiteloze coloratuurtechniek.

Sinds haar oogverblindende Matilde di Shabran in 2008 – toen ze dreigde de show te stelen van Juan Diego Flórez – is Aleksandra Kurzak de Rossini-sopraan van Covent Garden, en terecht. Als natuurlijke comédienne combineert ze een levendige podiumuitstraling met sierlijke, afgewerkte frasering en een ogenschijnlijk moeiteloze coloratuurtechniek. Rossini’s muziek ‘zou moeten sprankelen als champagne’, zegt Kurzak in het interview in het boekje, waarbij hij de noodzaak van speelsheid en een gevoel voor plezier benadrukt. Hier, net als in Covent Garden, is ze trouw aan haar woord, of ze nu triomfantelijk haar erotische kracht viert in de tweede akte Rondò e finale uit Matilde di Shabran, of sluw Figaro te slim af is in hun duet Barbier van Sevilla. Zonder de pudding te overdrijven, acteert Kurzak levendig voor een 'blind' publiek, ontvankelijk voor verbale nuances en gebruikt coloratuur niet alleen als een stemmenvangende circustruc, maar om het karakter te versterken. Wellustig bijgestaan ​​door de Sinfonia Varsovia, is ze vooral goed in het genereren van een crescendo van waanzinnige, duizelingwekkende vreugde die zo'n kenmerk is van Rossini's komische kunst.

Maar dit gaat niet alleen over vrolijke virtuositeit en fel pingende hoge D's en Es. Kurzak kan warmere, diepere - men zou geneigd zijn om Slavische toe te voegen - kleuringen vinden in haar zilveren sopraan: bijvoorbeeld in haar teder gebeeldhouwde uitvoering van Amenaides gebed in Tancredi, of Pamira's harp-begeleide monoloog uit L'assedio di Corinto, angst en vrees geëtst in de textuur van de toon. Ze scheldt met hartstochtelijke felheid als de verbannen vrouw in de zelden uitgezonden Sigismondo en vangt de gemengde dromerigheid en opgewonden verwachting van Semiramide's 'Bel raggio lusinghier', terwijl ze amoureus speelt met de coloratuur in de laatste cabaletta. Als de stijgende climaxen van Mathilde's grote bossoliloquy uit William Tell, hier gezongen in de Italiaanse versie, idealiter een meer stralend hoog register nodig hebben, zijn Kurzak's elegante stijl en expressieve delicatesse (ze geeft altijd om de tekst) een eerlijke compensatie. Kurzak sluit haar recital op briljante wijze af met Fiorilla's Act 2 scena uit Il turco in Italia, beginnend in intens pathos en eindigend in schitterende bravoure terwijl ze scheldt op haar 'valse vrienden'. Dit bracht regelmatig het huis in Covent Garden op stelten, en op basis van dit bewijs is het gemakkelijk te begrijpen waarom.

Since her dazzling Matilde di Shabran in 2008 – when she threatened to steal the show from Juan Diego Flórez – Aleksandra Kurzak has been Covent Garden’s Rossini soprano of choice, with good reason. A natural comedienne, she combines a vivacious stage presence with graceful, finished phrasing and an apparently effortless coloratura technique. Rossini’s music ‘should sparkle like champagne’, says Kurzak in the booklet interview, emphasising the need for playfulness and a sense of fun. Here, as at Covent Garden, she is true to her word, whether triumphantly celebrating her erotic power in the Act 2 Rondò e finale from Matilde di Shabran, or slyly outwitting Figaro in their Barber of Seville duet. Without over-egging the pudding, Kurzak acts vividly for a ‘blind’ audience, alive to verbal nuance and using coloratura not merely as a vote-catching circus trick, but to enhance character. Lustily abetted by the Sinfonia Varsovia, she is especially good at generating a crescendo of delirious, dizzying glee that is such a hallmark of Rossini’s comic art.

But this is not all about frolicsome virtuosity and bright-pinging top Ds and Es. Kurzak can find warmer, deeper – one is tempted to add Slavic – colourings within her silvery soprano: say, in her tenderly sculpted performance of Amenaide’s prayer in Tancredi, or Pamira’s harp-accompanied soliloquy from L’assedio di Corinto, anxiety and dread etched into the texture of the tone. She rails with passionate ferocity as the banished wife in the rarely aired Sigismondo and catches the mingled dreaminess and excited anticipation of Semiramide’s ‘Bel raggio lusinghier’, playing amorously with the coloratura in the final cabaletta. If the soaring climaxes of Mathilde’s great forest soliloquy from William Tell, sung here in its Italian version, ideally need a more refulgent top register, Kurzak’s elegance of style and expressive delicacy (she always cares for the text) are fair compensation. Kurzak brilliantly caps her recital with Fiorilla’s Act 2 scena from Il turco in Italia, beginning in intense pathos and ending in coruscating bravura as she rails at her ‘false friends’. This regularly brought the house down at Covent Garden, and on this evidence it’s easy to hear why.