juni 2013

Britten: Songs

Ian Bostridge & Sir Antonio Pappano

Bostridge heeft een rijke klankkleur ontwikkeld die, in combinatie met zijn beheersing van het vibrato, van onschatbare waarde is in de Zes Hölderlin Fragmenten.

Ian Bostridge die Benjamin Britten zingt is een evenement. Naast zijn aangeboren vermogen om de vocale en interpretatieve schoenen van Peter Pears (voor wie de muziek is geschreven) te vullen, navigeert deze typische Engelse tenor Brittens moeilijke, persoonlijke, extreem compacte muziek met grote helderheid. In tegenstelling tot de meer openbare manier van zijn opera's, paste Britten de grillige behoeften van de coupletten die hij koos aan met welke verafgelegen harmonische en melodieuze technieken dan ook die maximale expressie zouden opleveren, waarbij hij vaak elke typische muzikale symmetrie of verhalende techniek schuwde.

Bostridge overschaduwt zangers als Pears en Philip Langridge niet (op wiens schouders hij ongetwijfeld staat) en is een beetje kil naast de Amerikaanse nieuwkomer Nicholas Phan (wiens liveoptredens veel verder gaan dan zijn prima opgenomen optredens). Maar naast zijn gebruikelijke intelligentie en persoonlijkheid heeft Bostridge een rijkdom aan klankkleur verworven die, gecombineerd met zijn controle over vibrato, van onschatbare waarde is in de Six Hölderlin Fragments, waarvan de versplinterde zanglijn en impulsieve pianospel nauwelijks in dezelfde compositie lijken te passen. Potentieel eigenzinnige momenten in ‘At the Railway Station, Upway’ uit de Thomas Hardy-cyclus Winter Words worden conversatieverhalen. Ook al heeft Bostridge nu meer stem om mee te werken, hij pusht zichzelf nog steeds tot het uiterste, op een opwindende manier, om de wanhopige passie van de Michelangelo Sonnets over te brengen.

Bostridge is nog beter in het minst bereisde repertoire, voornamelijk Brittens cyclus Who are these Children? uit de late periode, vertegenwoordigd door vier van de twaalf liederen van de verzameling gebaseerd op pacifistische gedichten van William Soutar, waarin Antonio Pappano de spaarzame pianopartijen met een meesterlijk gevoel voor implicatie behandelt. Bostridge lijkt meer ontspannen en spontaan met de gitarist Xuefei Yang in Songs from the Chinese, wat een onverwacht hoogtepunt wordt, gevolgd door twee bonustracks die Brittens volksliedarrangementen voor gitaar aanpassen.

Ian Bostridge singing Benjamin Britten is an event. Besides his innate ability to fill the vocal and interpretative shoes of Peter Pears (for whom the music was written), this quintessential English tenor navigates Britten’s difficult, personal, extremely compact music with great clarity. Unlike the more public manner of his operas, Britten matched the mercurial needs of the verses he chose with whatever far-flung harmonic and melodic techniques would deliver maximum expression, often eschewing any typical musical symmetry or narrative techniques.

Bostridge doesn’t eclipse singers such as Pears and Philip Langridge (on whose shoulders he no doubt stands) and is a tad chilly next to the American newcomer Nicholas Phan (whose live performances go well beyond his fine recorded ones). But besides his usual intelligence and personality, Bostridge has acquired a richness of timbre that, combined with his control of vibrato, is invaluable in the Six Hölderlin Fragments, whose splintered vocal line and impulsive piano-writing barely seem to belong in the same composition. Potentially quirky moments in ‘At the Railway Station, Upway’ from the Thomas Hardy cycle Winter Words become conversational story-telling. Even though Bostridge now has more voice to work with, he still pushes himself to his limits, thrillingly, to convey the desperate passion of the Michelangelo Sonnets.

Bostridge is even better in the least-travelled repertoire, mainly Britten’s late-ish period cycle Who are these Children?, represented by four of the collection’s 12 songs based on pacifist poems by William Soutar, in which Antonio Pappano handles the spare piano-writing with a masterly sense of implication. Bostridge seems more relaxed and spontaneous with the guitarist Xuefei Yang in Songs from the Chinese, which becomes an unexpected highlight, followed by two bonus cuts that adapt Britten’s folksong arrangements for guitar.