juni 2013
Berlioz: Grande Messe des morts
Barry Banks & London Philharmonic Choir; London Symphony Orchestra o.l.v. Sir Colin Davis
De akoestiek van de St Paul is iets om rekening mee te houden en het is opvallend hoe zorgvuldig Davis rekening houdt met de beroemde echo.
Met het nieuws van het overlijden van Sir Colin Davis in april is het een melancholisch genoegen om te verwelkomen wat een van zijn laatste opnames moet zijn. Het komt uit St Paul’s Cathedral, terwijl Davis’ versie uit 1969 werd gemaakt in Westminster Cathedral: beide kerken zijn een redelijke vervanging voor Les Invalides, waar het Requiem in december 1837 voor het eerst werd uitgevoerd. Het koor is iets groter en de strijkers zijn minder talrijk dan de krachten waarover Berlioz beschikte, maar dat is niet zo relevant voor luisteraars thuis.
De akoestiek van St Paul is echter iets om rekening mee te houden en het is opvallend hoe voorzichtig Davis rekening houdt met de beroemde echo. Hij pauzeert voor de tweede ‘Mors stupebit’ van de bassen en opnieuw bij de tweevoudige ‘Confutatis maledictis’. (De verlengde noot op 11'30", tr 1, is minder begrijpelijk: een montagefoutje, misschien.) Davis' interpretatie is over het algemeen hetzelfde als in 1969, afgezien van een onverwachte verbreding van het tempo in het laatste 'Hosanna' in de Sanctus. Net als eerder krijgt hij een perfect wegsterven van het refrein in 'quam olim Abrahae'. Er zijn een paar mooie orkestrale details: houtblazers zestiende noten die 'lux perpetua' illustreren; stekende, gesyncopeerde akkoorden van de bovenste snaren in de 'Lacrymosa'.
Het refrein is uitstekend: de bassen doen een beetje te veel denken aan het publiek in Wembley bij 'Tuba mirum', maar een gedempt, onberispelijk uitgebalanceerd verslag van de onbegeleide 'Quarens me'. Ik heb een lichte voorkeur voor Ronald Dowds openhartige Sanctus, maar Barry Banks, klinkt misschien een beetje ver weg, is moeiteloos melodieus. Of het nu in 2012 of 1969 is, Colin Davis is een must-have.
With the news of the death of Sir Colin Davis in April it is a melancholy pleasure to welcome what must be one of his last recordings. It comes from St Paul’s Cathedral, whereas Davis’s 1969 version was made in Westminster Cathedral: either church a reasonable substitute for Les Invalides, where the Requiem had its first performance in December 1837. The choir is a bit larger and the strings less numerous than the forces at Berlioz’s disposal but that is not so relevant for listeners at home.
The St Paul’s acoustic is something to be reckoned with, though, and it is striking to observe how careful Davis is to allow for the famous echo. He pauses before the basses’ second ‘Mors stupebit’ and again at the twofold ‘Confutatis maledictis’. (The prolonged note at 11'30", tr 1, is less understandable: an editing glitch, perhaps.) Davis’s interpretation overall is much the same as in 1969, save for an unlooked-for broadening of the tempo at the final ‘Hosanna’ in the Sanctus. As before, he gets a perfect dying-away from the chorus at ‘quam olim Abrahae’. There’s some lovely orchestral detail: woodwind semiquavers illustrating ‘lux perpetua’; stabbing, syncopated chords from the upper strings in the ‘Lacrymosa’.
The chorus is excellent: the basses a bit too redolent of the crowd at Wembley at ‘Tuba mirum’, but a hushed, immaculately balanced account of the unaccompanied ‘Quarens me’. I have a slight preference for Ronald Dowd’s forthright Sanctus but Barry Banks, sounding some way off, is effortlessly mellifluous. Whether in 2012 or 1969, Colin Davis is a must-have.