juni 2013

Franck & Strauss: Violin Sonatas

Augustin Dumay & Louis Lortie

Het volle, realistische geluid van de opname, met name van Lortie's basregister, zorgt ervoor dat het virtuoze karakter van een groot deel van de muziek volledig tot zijn recht komt.

Augustin Dumay heeft de Franck-sonate eerder opgenomen met Maria João Pires; zijn samenwerking met Louis Lortie blijkt net zo productief. Deze uitvoering zit vol passie en drama, terwijl de gedetailleerde markeringen van de componist in de partituur worden gerespecteerd. In het openingsstuk Allegretto hebben beide spelers een reserve aan toon om aan te spreken naarmate de climaxen naderen; en in het Recitativo-Fantasia maakt een ongewoon gepassioneerde opening later plaats voor een stemming van diepe meditatie. De tempowisselingen (ongemarkeerd) in de finale zijn volkomen overtuigend en de animato aan het einde van het tweede deel wonderbaarlijk opwindend. Al met al is het een prachtige, opwindende uitvoering.

Ik associeer de Strauss-sonate altijd met Heifetz, wiens prachtige bewerking van een vroeg Strauss-pianostuk hier daadwerkelijk voorkomt. Deze versie van de Sonate is grootser, zo niet zo vurig, als die welke Heifetz opnam – het Andante mist zijn emotionele intensiteit maar presenteert een lichter, vloeiender aspect. Het volle, realistische geluid van de opname, met name van Lortie's basregister, laat het virtuoze karakter van veel van de muziek zijn volledige impact hebben (aan het begin van tr 3, bijvoorbeeld). In dit opzicht scoort het beter dan de zeer fantasierijke recente opname van Vilde Frang en Michail Lifits. De kortere stukken worden ook prachtig gespeeld. Mélancolie, afgeleid van een solfège-oefening, vormt een ideale tegenhanger van de Franck Sonate, terwijl Dumay in de Prélude, fugue et variation de beginmelodie puur en delicaat speelt, alsof hij een orgelregister imiteert, en een krachtig verslag van Lortie van de Fuga omsluit.

Augustin Dumay has recorded the Franck Sonata before, with Maria João Pires; his collaboration with Louis Lortie proves to be just as productive. This performance is full of passion and drama, while respecting the composer’s detailed markings in the score. In the opening Allegretto, both players have reserves of tone to call on as the climaxes approach; and in the Recitativo-Fantasia, an unusually passionate opening later gives way to a mood of profound meditation. The tempo changes (unmarked) in the finale are entirely convincing, and the animato at the end of the second movement wonderfully exciting. All in all, it’s a splendid, thrilling performance.

I always associate the Strauss Sonata with Heifetz, whose lovely arrangement of an early Strauss piano piece actually appears here. This account of the Sonata is grander, if not as ardent, as those Heifetz recorded – the Andante lacking his emotional intensity but presenting a lighter, more flowing aspect. The full, realistic sound of the recording, notably of Lortie’s bass register, allows the virtuoso character of much of the music to make its full impact (at the start of tr 3, for instance). In this respect it scores over the highly imaginative recent recording by Vilde Frang and Michail Lifits. The shorter pieces are beautifully played, too. Mélancolie, derived from a solfège exercise, makes an ideal pendant to the Franck Sonata, while in the Prélude, fugue et variation Dumay plays the initial melody purely and delicately, as if imitating an organ stop, enclosing a powerful account by Lortie of the Fugue.