titel

Ensemble Modern
o.l.v. Peter Rundel

De avant-garde componist John White heeft eens gezegd dat bij klassieke muziek het probleem is dat'het meeste wat je hoort ontwikkelingsgeluiden zijn.' Dit is een interessante doch tegennatuurlijke opvatting, zeker als het wordt toegepast op een componist als Turnage die in feite uitblinkt in deze ouderwetse tak van sport, maar heeft besloten improviserende elementen te gebruiken in een - volgens zijn opponenten - anders excellente compositie.

De onjuiste veronderstelling is natuurlijk dat improviserende muzikanten per definitie niets bijdragen aan de ontwikkeling van een stuk, terwijl ze zoals elke jazzliefhebber weet in feite niks anders doen. Turnage - net zo veel beïnvloed door Miles Davis en Bill Evans als hun klassieke tegenpartijen - is een van de weinige componisten van concertmuziek die zich dat realiseert. Dat is de reden waarom hij de bijdragen van jazzvirtuozen gebruikt en ze samensmeedt tot een moderne ensemblecompositie als deze. Desondanks is Blood on the Floor allesbehalve een gezellige oproer. Integendeel: het is een apocalyptische afschildering van stedelijk verval, paranoia en drugsverslaving. De titel is ontleend aan een schilderij van Francis Bacon, een artiest die interne psychologische gesteldheden tot vaak onaangename gedeelde ervaringen maakt. De muziek is vaak akelig, gaat van wild hyperactief naar een introspectief en is doorspekt met akelig fatalisme. Er is tegenwoordig heel wat gezellige en vriendelijke muziek:te verkrijgen, maar daar maakt dit stuk zeker geen deel van uit.

Turnage's jongere broer stierf aan een drugsoverdosis en het zesde deel is aan hem opgedragen. Deze opname van Blood on the Floor maakt deel uit van een Turnage dubbel-cd met ook andere zeer aanbevolen werken, zoals YourRockaby.

nr = 7113

nr1 = 7