Gidon Kremer, Yuri Bashmet
& Mstislav Rostropovich
Alfred Schnittke had de grote pech te zijn geboren in de Sovjetse Volga-Duitse Republiek. Deze originele, non-conformistische artiest ontwikkelde een bitterzoete, zwart komische expressie van de onderdrukte geest. Het Huis van Componisten censureerde zijn onthutsende, polystilistische muziek die varieerde van het bespotten van serieus componeren en muziektheorie tot geschreeuw in het donker met rauwe, intense kracht.
Het Strijktrio was een opdracht ter nagedachtenis aan Alan Bergs honderdste geboortejaar en Schnittke gebruikte hiervoor zijn liefde voor Wenen, waarin hij zijn belangrijkste adolescententijd had doorgebracht. Het Strijktrio vibreert van herinneringen aan Schubert, Mahler en Bergs expressieve taal. Het vloeiende eerste deel verkent een simpel stijgend figuur, reharmoniseert en fragmenteert deze en roept op tot lach en dans. In het volgende langzame deel wordt hetzelfde figuur een herinnering, een schim met een angstaanjagend, tragisch karakter, soms onderbroken door grove opvolgende uitbarstingen. Het strijktrio is een berucht medium om voor te schrijven, maar Schnittke slaagt erin doordat hij meer dan één stem per instrument creëert. Hierdoor is het werk ook geschikt voor strijkorkest en werd tweemaal georkestreerd. Er bestaat ook een verlichte versie waarin de piano de altviool vervangt.
Schnittke's muziek is ervan beschuldigd 'kitsch' te zijn en hijzelf van 'een houding van culturele verwijdering.' In het Strijktrio worden we gezogen in een werk van kostbare intimiteit tussen dirigent en spelers - in dit geval zijn beste vrienden en aanhangers - en tussen de componist en zijn respectabele muzikale verleden.
nr = 7096
nr1 = 7
Concerto for three etc (1996)
Deze originele, non-conformistische artiest ontwikkelde een bitterzoete, zwart komische expressie van de onderdrukte geest.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
