London Sinfonietta
o.l.v. Oliver Knussen
Oliver Knussens status in de Britse muziekwereld is vooral te danken aan zijn onvermoeibare en genereuze promotie van anderen. Zijn eigen muziek kwam vooral voort uit zijn zelfverzekerde vroege bloei, wat drie symfonieën en meerdere liederencycli opleverde. Deze demonstreerden al hoe een scherp gehoor seriële procedures kon opnemen in duidelijke, heldere structuren die veel eenvoudiger klinken dan op papier lijken. Zijn twee belangrijkste opera's met Maurice Sendak namen een groot deel van de jaren '80 in beslag en sindsdien waren nieuwe werken schaars maar altijd welkom: het Vioolconcert (2002) werd meteen een hit bij solisten en publiek.
Max voert in zeer korte scènes de fantasieën op van het ondeugende jongetje Max die zonder eten naar bed is gestuurd. Bepalend is dat zowel verhaal als muziek gedenkwaardig zijn, het ene loopt constant hand in hand met de andere. Na de Moessorgskiaanse kroning van Max doorzijn maximonsters van het eiland, blijkt de echte climax met het volgende'Wild Rumpus'te komen, dat bol staat van ongebreidelde opwinding en weinig meer verschuldigd is aan Ravel en Stravinsky dan het conventionele contrapunt. Herhaalde assen fungeren als onderbewust anker voor het oor en ineens bevinden we ons weer in Max' slaapkamer, met de nachtmerrie verdwenen en een wachtende warme maaltijd: een teder, subtiel slot dat zowel doet denken aan Ravels Lenfant et les sortilèges en Debussy's La bofte a joujoux, welke aan het eind van de partituur is geciteerd. De latere DG-opname overtreft de originele productie alleen omdat die ook Higgelty Piggelty Pop! bevat, met een meer op opera lijkend karakter en omvang.
nr = 7089
nr1 = 7
Higglety, Pigglety, Pop! & Where the Wild Things Are (2001)
Oliver Knussens status in de Britse muziekwereld is vooral te danken aan zijn onvermoeibare en genereuze promotie van anderen.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
