Arditti String Quartet
& Ensemble Recherche
o.l.v. Lucas Vis
Brian Ferneyhough werd door hoogmodernistische meesterwerken als Boulez' Tweede pianosonate gemotiveerd zelf muziek te schrijven. Het gebrek aan ideologie maakt zijn werk in dit opzicht optimistisch en is een antwoord opTippetts vraag naar muziek die'ja'zegt in plaats van 'nee'. Zijn emigratie naar Duitsland in de jaren '60 droeg wellicht bij aan de afwezigheid van nationale identiteit in zijn werk, maar betekende ook dat hij nu in continentaal Europa veel bekender is dan in de Engelssprekende landen.
Werken voor groot ensemble of solo-instrumenten zijn duidelijk virtuozer dan Funérailles, maar de kracht van dit tweedelige werk ligt in het commentaar op zichzelf, waardoor mogelijkheden worden gecreëerd in de esthetische wereld van de componist. Hij noemt het een 'zich voltrekkende ceremonie achter een gordijn of ergens ver weg'. Een gedempte en vaak homogeen ensemble van zeven strijkers en harp creëren samen een ritueel - vervolgens reageren delen daarvan hierop of verwerpen het helemaal en gaan op zoek naar nieuwe wegen. Deze gecompliceerde compositievorm vraagt een gecompliceerde beluistering. De kardinale principes van spanning en ontspanning bepalen nog alle noten, maar vaak werken ze tegelijk in verschillende delen tegen elkaar in, zodat een gevoel van continue actie ontstaat, zelfs bij rustig tempo. Funérailles II geeft het commentaar extra lagen - een akkoord dat in Funérailles I nog een poort naar een nieuwe richting was, wordt nu uitgebreid tot een passage van doorlopende actie. De opname van het Arditti Quartet overtreft de première onder Boulez: het is een stuk langzamer, beter opgenomen en dus beter te volgen.
nr = 7083
nr1 = 7
Funérailles (2006)
Een 'zich voltrekkende ceremonie achter een gordijn of ergens ver weg'
Brian Ferneyhough
Overige in AppleMusic
