titel

John Cage and others

'Het doet me aan Dublin denken. Hoewel...bijna. Meer bezopen in Dublin, met een hoofd vol giftige paddenstoelen die door een of andere Schot vers van de boot uit Amsterdam werden aangesmeerd als toverpaddo's waardoor je gegarandeerd Queen Maeve, Cuchulainn en de geest van Molly hoe-heet-ze-ook-alweer met haar lading kabouters zou zien.'Wie houdt daar nu niet van?

Met ondertitel 'An Irish circus on Finnegans Wake' is dit stuk misschien vergelijkbaar met Derek Jarmans filmbewerking van The Tempest, door sommige filmcritici schouderophalend onthaalt, maar door vele Shakespearekenners gezien als een versie trouw aan de ware geest van het origineel. Bovenstaande beschrijving van Roaratorio is van literatuurrecensent Allen B. Ruch die er duidelijk geen problemen mee had dit werk te zien als auditieve tegenhanger van James Joyce's taalkundig staaltje vuurwerk. Het stuk bestaat uit interpretaties van de tekst in diverse vocale stijlen, traditionele Ierse muziek en een kwantitatieve collage van geluiden die aleatorisch worden gekozen. De blijkbaar gelijktijdige ontlading van al deze elementen, waarbij geen enkel geluid specifiek verwant is aan de andere, is, natuurlijk afgezien van alles wat Ruch erover zegt, paradoxaal genoeg veel meer verwant aan onze echte waarneming van geluid en muziek dan elke andere conventionele compositie.

Een poging om zo'n grillige doch allesomvattende geluidservaring op een policarbonaat schijfje te persen, is bijna gedoemd te mislukken, dus het is maar goed dat dit zo'n sterke opname is, ook gezien de schijnbaar contrasterende voorwaarden om zowel de details te vangen als - bij gebrek aan een beter woord - de sfeer van zoals Joyce zei: 'deze lang verwachte Messias van Roaratorios.'

nr = 7080

nr1 = 7