Julius Eastman & Fires of London
o.l.v. Peter Maxwell Davies
Dit is net zo min een opera als Pierrot lunaire; dit is muziektheater. Maxwell Davies en Birtwistle richtten in 1967 de Pierrot Players op met als doel Schoenbergs werk uit te voeren en creativiteit te ontlenen aan zijn harmonische en dramatische innovaties. Eight Songs is zijn duidelijkste en indrukwekkendste opvolger. Net als Pierrot naar de maan huilt, richt de Koning, gekweld door porphyria, zijn impotente woede op vier gekooide muzikanten die de gekooide vogels representeren die de 'echte' koning probeerde te laten zingen. Ze representeren ook het verlengde van zijn persoonlijkheid, zoals het strak doorweven muzikale materiaal duidelijk maakt. Maxwell Davies' gebruik van parodie is continu verholen aanwezig, tot de 'vrijerige' transformatie van een recitatief uit Messiah. Bij de climax van dit lied pakt de Koning de viool af en slaat het aan gruzelementen en vermoordt daarmee symbolisch zowel de goudvink als zichzelf.
Maxwell Davies creëerde de rol van George III rondom de unieke vocalen van Roy Hart, wiens bereik van acht octaven en Jungiaanse interesse in het'menselijke orkest'de componist inspireerde om de grenzen van expressionistisch componeren te verleggen. Bij de eerste uitvoering ging Hart zo op in zijn spel dat hij van het podium viel en drie ribben brak. Desondanks droeg dit vast bij aan de vertolking van de Koning en zijn pijnlijke aftakeling in waanzin. Helaas is geen van Harts opnamen bewaard gebleven, maar deze door de componist begeleide opname met Julius Eastman en de Fires of London klinkt authentiek.
nr = 7059
nr1 = 7
Miss Donnithorne's Maggot; Eight Songs for a Mad King (2015)
Dit is net zo min een opera als Pierrot lunaire; dit is muziektheater.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
