titel

Orchestre National de France
o.l.v. Georges Prêtre

Poulencs uitgever stelde in de late jaren '50 het idee voor om Jean Cocteau's monoloog La voix humaine om te zetten in een opera. Poulenc was geïntrigeerd. Hij en Cocteau kenden elkaar al bijna veertig jaar, vanaf het moment dat de poëet door de componistengroep Les Six was aangenomen als artistiek adviseur met algemene culturele horzelfunctie. Cocteau had het scenario voor hun gezamenlijke ballet Les mariés de la Tour Eiffel en de tekst van enkele van Poulencs vroege mélodies geschreven.

'Een man van liederen in elke vorm', zo omschreef Poulenc zichzelf voor een vriend. Hij was ook een emotionele man en zijn liefdesrelaties met mannen brachten hem meer pijn en verdriet dan verbondenheid. Toen hij aan La voix humaine begon, was Poulenc onvrijwillig gescheiden van zijn geliefde Lucien en het is duidelijk dat hij zich compleet met de heldin identificeerde die wordt vernederd door haar onzichtbare en onhoorbare geliefde aan de andere kant van de steeds onderbroken telefoonlijn.

Aan het orkest worden de melodieën gegeven die soms te zoet zijn om aan te horen en op deze manier de uiteenvallende liefdesaffaire ironisch becommentariëren. Het vocale deel is als arioso vormgegeven met heel korte melodische vluchten. In deze tijd was Poulenc al een meester in prosodie en elk woord is kristalhelder, terwijl het orkest voor een gekwelde ziel ter beschikking staat.

Julia Migenes zet door de eenzijdige conversatie een hartverscheurende koers uit. Ze is afwisselend hartstochtelijk, boos, zelfvermanend, ironisch en overspoeld door wanhoop. Uiteraard is het voordelig dat Georges Prêtre de leiding heeft. De dirigent van de eerste uitvoering van februari 1959 begrijpt de muziek voor de'menselijke stem'als weinig anderen.

nr = 7033

nr1 = 7