titel

London Symphony Orchestra
o.l.v. Colin Davis

'Krijg een kick van Tippett' stond er op T-shirts toen de componist in de jaren '70 de VS bezocht. Die kick kunt u krijgen van de lenige ritmes in het Concert voor twee strijkorkesten, de slavenliederen van A child ofourtime, de rijke structuren in de Corelli fantasia, of de verschillende sferen van beide opera's. Als u echter een kick krijgt van de Tweede symfonie, dan hebt u het hart van Tippetts muziek bijna aangeraakt. Er bestaat misschien wel een beslissend moment voor deze kick: misschien als de dreunende ritmes en atletische viool discant van de opening ruimte maken voor een wirwar aan blaasinstrumentlijnen, alsof u in een tropisch regenwoud ineens op een zonverlichte open plek bent gestuit; of als het verblindende licht aan het begin van het langzame deel vervaagt en de strijkers een simpele melodie vol gevoel zingen, of als de klarinet zichzelf afvuurt in een reeks raketachtige vuurbogen aan het eind van het dansende scherzo, of als, nadat de bonte finale zijn weg terug heeft gevonden naar de dreunende openingsritmes, het laatste akkoord glinsterend in de lucht is achtergelaten.

Een groot deel van de symfonie stuurt de violen met enorm geraas door hoge, snel bewegende, onregelmatige figuratie in lastige ritmes, en maakt het spel notoir lastig. Op Richard Hickox'opname - en vooral ook de opname gedirigeerd door Tippett op hoge leeftijd - worden de snelle tempo's veiligheidshalve een tandje terug gezet. Maar in de eerste opname van het werk, die nu mooi opgefrist verkrijgbaar is als deel van een zesdelige 'Tippett collectie' - rolt het LSO met verbazingwekkende virtuositeit door alle obstakels heen, aangespoord door dirigent Colin Davis om dit meesterwerk de virtuoze uitvoering te geven die hij verdient.

nr = 7029

nr1 = 7