titel

Joshua Bell & Filharmonia Orkest
o.l.v. David Zinman

Op de titelpagina van de partituur staat: Serenade gebaseerd op Plato's "SYMPOSIUM" voor soloviool, strijkers, harp en slagwerk. Zou het stuk vaker worden gespeeld als het simpelweg 'Het Bernstein Vioolconcert' had geheten? Misschien wel. Maar, hoewel soms wordt gezegd dat men ook van de muziek kan genieten zonder iets te weten over het Symposium, de samenvatting in de programmatoelichting van de componist vertelt niet waarom het werk is opgebouwd als een raar vormgegeven suite. En nu biografen ons alles hebben verteld over Bernsteins losbandige privéleven is het fascinerend te zien hoe hij geïnspireerd werd door een serie toespraken ter ere van verschillende liefdesvormen. In elk geval is Serenade een van zijn fraaiste concertstukken. Het is uiteraard eclectisch, zoals al Bernsteins werk, met echo's van Copland, Bartók en vooral Stravinsky. Het heeft voorbodes van wijsjes die in Candide en West Side Story zouden verschijnen en enkele overtuigende big band jazzklanken voor strijkers. Ook bevat het iets van de meest gepolijste en samenhangende muziek van de componist: sprankelend in het kleine scherzo genaamd 'Erixymathus' en erg aangrijpend in het intense langzame deel 'Agathon.'

Hoewel de Serenade nog vrij zeldzaam is in concert en ondanks enkele recente verwijderingen, is de keuzemogelijkheid aan opnamen groot, inclusief magnifieke vertolkingen van Joshua Bell en Anne-Sophie Mutter. Bells uitvoering (ingeklemd tussen arrangementen van Bernsteins theatermuziek) is de winnaar vanwege zijn iets helderder orkestrale details en een greintje extra innerlijke betekenis in de meer meditatieve muziek. Beide spelers laten u tijdens de langzamere muziek denken dat u nog nooit zoiets moois hebt gehoord. En misschien klopt dat ook wel.

nr = 7011

nr1 = 7