Mstislav Rostropovich & Sviatoslav Richter
In Prokofievs hondsbrutale Cellosonate in C-groot zit een pocherige praal die niet helemaal lijkt te kloppen. Na de brede zwaai uit de opening borrelt er een schalks wijsje op en we denken dat de componist ons voor gek zet. Het stuk is een waar circus vol clownsstreken en vluchten van extravagante verbeeldingskracht met een enorm overdreven triomfantelijke finale. Maar eigenlijk is het een wonder dat Prokofiev zo'n glorieus werk kon maken, want hij had weinig te vieren. Hij schreef het vier jaar voor zijn dood, toen hij kwakkelde met zijn gezondheid en slachtoffer was van Stalins beruchte 'rechtszaken' vanwege zijn 'formalistische' muziek, ongeschikt voor de Sovjetmassa. Deze sonate is het sarcastische antwoord op de autoriteiten: Ik maak een suikerzoete komedie als jullie dat willen en stop het vol met prachtige, aanstekelijke melodieën, maar ik voeg ook een vleugje vergif toe, dus pas op met slikken! Eén keer laat hij zijn masker zakken, in een schemerig interludium in de extroaverte finale, waar de tijd stil staat en de instrumenten een glimp van de afgrond opvangen.
Prokofiev leidde de partituur in met een citaat van Gorky: 'Man, dat heeft een trots geluid'; een uitspraak die letterlijk en ironisch is op te vatten. De sonate schreeuwt echter om het meest volle en resonante geluid dat een cellist kan produceren. Mstislav Rostropovitsj, een goede vriend en voor wie het stuk is geschreven, heeft een uniek begrip van dit werk. Hij en Richter spelen het helemaal perfect in een krachtige, ruime uitvoering, gegeven vlak na hun première in 1951 waar Prokofiev bij was. De geladen sfeer en speciale historische context maken het nog ontroerender.
nr = 6351
nr1 = 6
Brahms: Cello Sonata No 2 In F Major, Op. 99 - Prokofiev: Sonata For Cello And Piano In C Major, Op. 119 (2015)
Het stuk is een waar circus vol clownsstreken en vluchten van extravagante verbeeldingskracht met een enorm overdreven triomfantelijke finale.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
