titel

Robert Plane & Northern Sinfonia
o.l.v. Howard Griffiths

Houdt u van Engelse muziekdieaan het Engelse platteland doet denken, dan houdt u zeker van Gerald Finzi. Het klinkt soms een beetje als Elgar of Vaughan Williams en af en toe als Walton of Holst, maar zodra u het beter leert kennen, klinkt het ook als Finzi. Het heeft heldere structuren, vaak met een melodie en contrasterende melodie over een beweeglijke bas, waarschijnlijk ontleend aan Bach. De melodieën hebben een op- en neergang zoals het beeld van heuvels in de verte en in de langzamere muziek zit een heel persoonlijk element van verzonken overpeinzing in de natuur. Eigenlijk is het vreemd dat Finzi zo verbonden was aan de Engelse pastorale traditie, want hij werd in Londen geboren uit Italiaans-joodse ouders. Hij woonde echter het grootste deel van zijn leven op het rustige platteland en daar klinkt zijn muziek ook naar.

Finzi schreef dit concert voor klarinet en strijkers voor het Three Choirs Festival in 1949. Hij voltooide het ongewoon snel - meestal worstelde hij decennia lang met een werk. Tegenwoordig onderscheidt dit concert zich als karakteristiek en populair voorbeeld van zijn artistieke werk. Kritiek is mogelijk op de manier waarop de strijkers voor vrijwel alle emotie en drama zorgen, terwijl de klarinet steeds het zachte antwoord geeft die de 'toorn wegnam'. Het is de verdienste van deze uitvoerenden dat Robert Plane's honingzoete spel perfect aansluit bij de rol van de klarinet als vredestichter, terwijl de Northern Sinfonia strijkers wanneer nodig voor het scherpe randje zorgen. Luister maar naar het begin van de finale, als de grillige vioolinleiding een ontspannen, gracieuze klarinetmelodie inleidt die nog lang in uw hoofd zal blijven spelen.

nr = 6349

nr1 = 6