Benny Goodman
& Columbia Symphony Strings
o.l.v. Aaron Copland
Copland had een ambivalente relatie met jazz. Toen hij in Europa studeerde, wierp hij zich op het jazzidioom om een duidelijk Amerikaanse stijl te creëren. Terug in de VS, in de nadagen van Gershwins Rhapsody in Blue, schreef hij een pianoconcert vol jazzkleuren, -ritmes en wendingen in de frasering. Dit was echter weinig meer dan een parodie en al snel schoof hij jazz opzij. Maar toen had het zich al onder het oppervlak van zijn muziek genesteld: het gaf zijn harmonieën een bepaald accent en ritmes hun unieke, losse energie. Het kwam weer naar boven toen hij werd gevraagd een concert te schrijven voor de beroemde bandleider en klarinettist Benny Goodman. In feite was Goodmans opdracht niet zozeer bedoeld om jazz in de concertzaal te brengen, maar om zelf klassiek aanzien te krijgen. Het leek alsof Copland zich daarbij aansloot. Hij schreef het stuk voor strijkers met harp en piano en begon met een weekmakende, langzame wals in de stijl van Satie's Gymnopédies. Maar dit leidt via een lange, steeds briljanter wordende cadens naar een snelle finale vol jazzgevoel, soms als parodie - zoals een hilarisch deel begeleidt door'slapping bass'- maar vooral als basis voor een lichtvoetig ritmisch elan.
Goodman was veeleisend. Copland moest wat lastige hoge passages in de finale herschrijven (de originele muziek is in Charles Neidichs opname in ere hersteld) en de première werd enkele jaren uitgesteld. Maar de tweede van twee opnamen die hij met de componist maakte, heeft een norm gesteld die nog nooit is overtroffen, met een eerste deel vol tedere gevoelens en een finale van onweerstaanbare energie, genialiteit en levenslust.
nr = 6342
nr1 = 6
Overige in AppleMusic
Dances to a Black Pipe (2011)
Martin Fröst & Lucy Reeves & Australian Chamber Orchestra o.l.v. Richard Tognetti
