titel

Kim Kashkashian & Nederlands Radio Kamerorkest
o.l.v. Peter Eötvös

In 1945, in de laatste maanden van zijn leven, werkte Bartók aan twee composities die hij geen van beide zou voltooien: het Derde pianoconcert (een verjaardagsgeschenk voor zijn vrouw) en het Altvioolconcert, waarvoor eerder dat jaar opdracht was gegeven door de Schotse virtuoos William Primrose. Op 26 september, de dag van zijn overlijden, was het Pianoconcert vrijwel voltooid. De andere - waarover Bartók zei dat hij het in zijn hoofd had voltooid - bleek in embryonale staat. Het testament van Bartók droeg zijn vriend, de tevens Hongaarse Tibor Serly, op om 'het stuk klaar te maken voor publicatie.'

Het Altvioolconcert ging in 1949 met Primrose onder leiding van Antal Dorati in première en werd een hoofdbestanddeel van het repertoire voor dit instrument, opgenomen door elke zichzelf respecterende altist. Toch ontving Serly veel kritiek. Hij zou te veel van zijn eigen werk aan Bartóks schetsen toegevoegd hebben en de orkestratie was niet Bartóks. Toen Bartóks schetsen opdoken, werd duidelijk dat Serly het solostuk had aangedikt voor meer virtuositeit, waarbij hij vele toonhoogten had veranderd. Veel altisten keerden terug naar de originele versie voor zover die in het manuscript bewaard was gebleven. In 1995 publiceerde Bartóks zoon Peter een andere versie die echter voor niet minder controverse zorgden en niet aansloegen. Een radicalere versie van de Hongaarse violist Csaba Erdélyi (om auteursrechtredenen alleen in Australazië gepubliceerd) is in mijn oren het meest Bartóks.

Kim Kashkashians opname van een licht gereviseerde Serly-versie biedt virtuositeit van de bovenste plank, met een vurig Hongaars aroma van Peter Eötvös.

nr = 6320

nr1 = 6