titel

New Philharmonia
o.l.v. Benjamin Britten

Britten was altijd goed in opdrachten, behalve bij Sinfonia da requiem, wat hij schreef tijdens zijn verblijf in de VS in opdracht van de Japanse overheid ter ere van het 2.600-jarig bestaan van de keizerlijke dynastie. Hoewel zijn eerste voorstel van een stuk dat zijn 'anti-oorlogssentiment' uitdrukte blijkbaar was goedgekeurd, waren de Japanse autoriteiten niet zo blij met dit pacifistische werk met een titel gebaseerd op de katholieke requiemmis. Britten mocht zijn vergoeding houden, maar de Japanse uitvoering werd afgelast en in plaats daarvan vond de première .plaats in New York, onder leiding van John Barbirolli.

Uiteindelijk heeft Brittens vasthoudendheid aan zijn onderwerp wel gezorgd voor een van zijn veel te weinig orkestrale meesterwerken. Het grote orkest wordt met Mahleriaans zelfvertrouwen geleid en de drie compacte, verbonden delen hebben een perfect tempo en evenwicht: de 'Lacrymosa' is zorgelijk en obsessief, de 'Dies Irae' een furieuze dodendans en de 'Requiem aeternam' vormt fragmenten uit eerdere delen om tot een duurzamere uitdrukking van troost en heilzaamheid.

Britten was een geweldige (doch terughoudende) dirigent en zijn uitvoering in 1964 met het New Philharmonia volgt de weg van rouw en protest naar acceptatie met ongeëvenaarde passie en overtuiging. Al bij de krachtige tromslagen van de opening blijken eventuele twijfels over de leeftijd van deze opname onnodig: deze was goed en is perfect opgepoetst. Het enige mogelijke bezwaar is dat het volgende stuk te snel volgt, want na beluistering van deze muziek is een minuut van verblufte stilte gepast.

nr = 6285

nr1 = 6