titel

Maurizio Pollini
& Chicago Symphony Orchestra
o.l.v. Claudio Abbado

Het Tweede pianoconcert werd in 1933 voor het eerst uitgevoerd in Frankfurt am Main met Bartók als solist. Qua stijl heeft het een boeiende plaats binnen het concertrepertoire. Aan de ene kant lijken de overweldigende technische moeilijkheden van de pianosolo de virtuositeit van een werk van Liszt te overtreffen. Aan de andere kant suggereren het muzikale materiaal en de orkestratie dat de componist op zijn eigen onnavolgbare manier reageert op de tijdgeest van neoclassicisme. Dit geldt vooral voor het eerste deel, waarvan de structuur die van een barok concerto grosso naar de kroon steekt, waarbij de piano op de manier van Bach een dialoog aangaat met een ensemble dat alleen uit blazers en percussie bestaat.

De tweede beweging vormt een bijzonder dramatisch contrast in stemming. Een spookachtig koraal voor strijkers kadert het ongrijpbare Presto scherzo in, met fladderende geluiden die sterk doen denken aan Bartóks beroemde pianodeel van Uit het dagboek van een vlieg. Het plotse waarschuwingssein aan het begin van de finale komt als een grote schok, vooral omdat het muzikale argument steeds wilder en percussiever wordt.

Hoewel het Tweede pianoconcert gespeeld werd door pianisten als Sviatoslav Richter en John Ogdon, is de opname van Maurizio Pollini de beste. Zijn uitvoering met het Chicago Symphony Orchestra onder leiding van Claudio Abbado brengt de eerste en laatste delen met energie en uitbundigheid maar geeft het centrale Adagio een aura van mysterie mee.

nr = 6229

nr1 = 6