titel

Arthur Grumiaux & Istvan Hajdu

Ravels vioolsonate in G groot was geïnspireerd op zijn beginnende vriendschap met de violiste Hélène Jourdan-Morhange. Hij begon eraan in 1923 maar gaf na een paar maanden de hoop op het ooit te zullen voltooien. 'Mijn depressie is erger dan ooit,' schreef hij aan een vriend. Wanneer Ravel zich niet gedeprimeerd maar juist werklustig voelde, liep hij soms vertraging op doorzijn perfectionisme. Zijn leerling Manuel Rosenthal herinnert zich dat Ravel de finale verbrandde die voor de sonate was bedoeld.Toen het werk in 1927 klaar was, was Jourdan-Mo'rhange vanwege reumatiek niet in staat het te spelen. George Enescu leidde de première met de componist aan de piano.

De sonate toont Ravel op zijn best. De eerste beweging begint met een zangerig wijsje op de piano, dat opgewekte onschuld uitdrukt. Toch slaat de stemming al snel om, van wispelturig en excentriek tot melancholiek en weer terug. De wisselingen gaan naadloos in elkaar over. De tweede beweging heet 'Blues'. Beide instrumenten imiteren om beurten een banjo. De viool glijdt en dartelt als een blueszanger maar de wrange humor en het theatrale randje is typerend voor Ravel. De finale is een uitbundige studie in voortdurende beweging: de viool trekt een sprint van vier minuten terwijl de piano nerveus langs de zijlijn drentelt.

Arthur Grumiaux en Istvan Hajdu laveren meesterlijk tussen de lastige transformaties van de eerste beweging door en hun finale is van een bruisende levenskracht.Toch is hun droge, ritmisch strakke vertolking van de'Blues'het beste van alles. Het is stekelig maar toch charmant en Grumiaux overdrijft de glijdende lijnen niet.

nr = 6202

nr1 = 6