Renaud Capuçon & Gautier Capuçon
Tussen Ravel en Debussy bestond wel rivaliteit maar ook wederzijdse bewondering. Debussy stierf in II918, kort na de dood van Ravels moeder, terwijl de componist ook nog herstelde van de emotionele verwondingen die hij in de oorlog had opgelopen. In 1920 werd Ravel gevraagd om een muzikale bijdrage door een uitgever die een bundel ter nagedachtenis aan Debussy aan het samenstellen was. Ravel deed er twee jaar over om zijn meesterwerk Sonate voor viool en cello te schrijven.
De sonate is opvallend kaal, vooral in vergelijking met de weelderigheid van zijn eerdere werk. Ravel gaf toe dat hij met opzet 'de dunne textuur tot in het extreme doorgevoerd' en 'harmonische charme opgegeven' had. Misschien wilde hij hierin Debussy's late kamermuziek volgen. Het resultaat klinkt nog altijd als Ravel, hoewel duidelijk moderner, met hoekige melodieën, strakke ritmes en vinnige harmonieën. Dit klinkt misschien niet aantrekkelijk, maar het grootse aan deze sonate is de variatie aan stemming en toon. Er is een breekbare tederheid in de opening, sardonisch esprit in het scherzo, een diepe bezonnenheid in het trage deel en aardse speelsheid in de finale.
Ravels muziek is nooit gemakkelijk te spelen maar de sonate is wel bijzonder lastig. Ook de interpretatie vormt een grote uitdaging, aangezien men geneigd is het texturele ascetisme te compenseren. Renaud en Gautier Capuçon spelen met een soepele virtuositeit en respecteren de intimiteit zonder het unieke karakter aan te tasten. De sonate heeft nog nooit zo aantrekkelijk geklonken.
nr = 6164
nr1 = 6
Chamber Music (2001)
De sonate is opvallend kaal, vooral in vergelijking met de weelderigheid van zijn eerdere werk.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
Ravel - Martinu - Honegger - Schulhoff: Duos for Violin and Cello (1988)
Torleif Thedeen & Oleh Krysa
