titel

London Symphony Orchestra
o.l.v. Antal Dorati

De première van Stravinsky's ballet Le Sacre du Printemps in 1913 ging met veel rellen gepaard. Vier jaar later gebeurde in Parijs iets gelijksoortigs bij Satie's Parade, een 15-minuten durend ballet over circusartiesten. De opdracht kwam van Diaghilev, de choreografie was van Massine, het ontwerp van Picasso en Ansermet dirigeerde het scenario van Jean Cocteau. Satie gebruikte industriële 'instrumenten' zoals misthoorns, typemachines en een pistool. Het leek alsof één enkel werk niet zo'n combinatie van grillige creativiteit in zich kon herbergen. Na de bijna onvermijdelijke openbare ongeregeldheden belandde Satie een week in de gevangenis. Het is niet verrassend dat de muziek grotendeels niet bepaald subtiel is, met een bliksemsnelle episodische structuur die in alle eerlijkheid typerend is voor dansmuziek. Het stuk is echter speels en zeer beluisterbaar, wat op zichzelf genoeg was voor de critici uit die tijd om het als vulgair aan te merken. Alleen al om deze brutaliteit hoort het thuis in dit boek.

De grilligheid van Satie's muziek associeert men doorgaans niet snel met Britse orkesten maar Antal Dorati overtuigt het LSO van de humor van het stuk.Tegelijkertijd beseft hij dat de provocerende komedie in een stuk als dit verweven is en dat overdrijving hiervan uit den boze is. Hij weet deze valkuil dan ook goed te omzeilen. Tussen de pistoolschoten en het geratel van typemachines zijn er een paar bijzonder welluidende strijktexturen en flarden verfijnde melodie, ook al worden die onmiddellijk weer onderuitgehaald. Ook deze weet hij meesterlijk en met zelfverzekerde gratie te verweven in de bruisende sfeer van het stuk als geheel.

nr = 6135

nr1 = 6