titel

Iona Brown & Academy of St. Martin in the Fields o.l.v. Sir Neville Marriner

Deze eendelige 'romance' voor orkest en soloviool werd geschreven in het jaar dat de 20e eeuw diepgaand veranderde. De naam komt uit een gedicht van George Meredith. De muziek heeft een typerende, zelfverzekerde, Engelse klank, ondanks de impressionistische, mistige texturen.Tot op zekere hoogte stamt deze nationalistische ondertoon uit de melodieuze contouren van volksmuziek. Veel houtblazerssoli uit het middendeel doen denken aan halfvergeten liedjes, hoewel geen van alle letterlijke citaten zijn. Het is interessant dat het stuk pas na de Eerste Wereldoorlog werd uitgevoerd. Daarna was Vaughan Williams nooit meer in staat om een landelijke sfeer op te roepen zonder herinneringen aan trauma's en angst. De beeldtaal in dit werk is van een vogel die iets onbekends zoekt. De viool wervelt aanvankelijk rond in vrije klanken, rijzend en dalend, soms speels, soms resoluut. De dialoog met de rest van het orkest stuwt het stuk voort. De algehele toon is er een van rapsodische vrije expressie maar het werk heeft ook symfonische rondo-achtige eigenschappen die op intelligente wijze de richting aangeven.

Deze uitvoering heeft een sfeer van verwondering, een wereld van schoonheid en onwetendheid van begin tot eind. Neville Marriners beheersing is groots, zowel in de levendigere details in de houtblazersfrasen als in de warmte van de eerste en laatste delen van het stuk. lona Brown heeft gelijksoortige eigenschappen in haar prachtige spel. Af en toe zijn haar trillers nukkig en veelzeggend maar toch blijft haar toon zuiver en puur wanneer ze op het laatst naar het oneindige opstijgt.

nr = 6106

nr1 = 6