Hallé
o.l.v. Sir John Barbirolli
Hoewel het na de dood van de componist in de vergetelheid raakte ('te lang en bombastisch' was een veelgehoord oordeel), is de Tweede Symfonie van Elgar recentelijk herontdekt. Elgar vond het een van zijn beste en persoonlijkste werken en was diep gekwetst toen zijn eerste publiek het daarmee oneens was.
Nu zullen de meeste critici Elgar gelijk geven. Zijn verbeeldingsrijke durf is buitengewoon, vooral in de merkwaardige eerste beweging, die Elgar vergeleek met een 'kwaadaardige invloed die op een zomeravond in een tuin rondwaart'. De climax van het derde deel met het mastodontische koperwerk en de dreunende, mechanische percussie heeft een desoriënterende kracht. Had Elgar in 1911 een voorgevoel van het bloedvergieten dat snel zou komen? In het hart van de symfonie is een waardig, somber deel dat uitloopt in een hoogtepunt van wilde, emotionele intensiteit dat eenieder zal verbazen die Elgar nog steeds ziet als een zeer beheerst Victoriaans heerschap.
Zoals zo vaak bij Barbirolli, straalt de liefde voor muziek af van elke frase. Hij voert de luisteraar door alle raadselachtige wendingen van het symfonische verhaal. Hij treft het voorwaarts stuwende momentum van de opening even goed als Elgar in diens eigen opname, maar met meer beheersing en een betere orkestrale balans. Hoewel de uitvoering breed uitwaaiert, klinkt hij nooit losjes en de gedegen opbouw van het langzame deel is bijzonder boeiend. 'Intellectueel' wordt Barbirolli niet vaak genoemd maar toch hebben maar weinig dirigenten zijn gevoel voor dit werk als een levende, coherente, formele eenheid. Een uitvoering die op zo veel niveaus is geslaagd komt men maar zelden tegen.
nr = 6079
nr1 = 6
Symphony No 2 etc (1997)
Elgar vond het een van zijn beste en persoonlijkste werken
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
