titel

Martha Argerich
& Radio-Symphonie-Orchester Berlin
o.l.v. Riccardo Chailly

Het Derde Pianoconcert is het grootste en technisch lastigste van Rachmaninovs vier pianoconcerten. Hij schreef het in 1909 voor zijn eerste concerttoernee door Amerika. Aanvankelijk werd het niet erg gewaardeerd door de critici, die het vooral zagen als een uitstekend vehikel voor Rachmaninovs ontzagwekkende pianospel. Nu wordt het algemeen beschouwd als het beste concert van deze componist.

Het werk begint met een eenvoudige uiteenzetting van thema's met een tastbaar gevoel van anticipatie. De bescheiden opening groeit organisch uit in een rfiuziek van overweldigende kracht en energie. Rachmaninov componeerde twee versies van de grote cadenza uit de eerste beweging. De eerste is een kolossale akkoordenreeks, de tweede een spaarzamer, luchtiger alternatief. Het glorieuze, trage deel toont Rachmaninov op zijn avontuurlijkst wat harmonieën betreft terwijl de duizelingwekkende finale uitloopt in een van zijn schijnbaar oneindige melodieën op de top van een zeer lange golf, voordat het werk eindigt in een vlammende pracht.

Sinds Vladimir Horowitz' triomftocht met dit concert in de jaren '20, oefent het grote aantrekkingskracht uit op pianisten. De eigen opname van de componist is verplichte kost, al bevat deze de grote revisies van zijn onnodige poging om het stuk te stroomlijnen. Helaas heeft deze opname net als die van Horowitz uit 1941 geen beste geluidskwaliteit. De meeste moderne pianisten hanteren tragere tempi dan de componist maar de beste opname is wel die van Martha Argerich uit 1982. Haar koortsachtige spontaniteit, fascinerende virtuositeit en bezielde lyriek werden gelukkig vastgelegd voor het nageslacht.

nr = 6058

nr1 = 6