titel

Gerald Finley
& BBC National Chorus of Wales
o.l.v. Richard Hickox

Tot voor kort droeg de Ier Stanford dat akelige etiket van 'voorloper'. Hubert Parry en hij werden gezien als profeten van een Engelse renaissance die pas van de grond kwam met Elgar en vervolgens Vaughan Williams en zijn tijdgenoten. Het is waar dat Stanford een invloedrijk docent was op de Royal College of Music te Londen, met leerlingen als Vaughan Williams, Holst, Bridge, Bliss en Howells. Maar uit de grote hoeveelheid opnamen uit de afgelopen jaren blijkt ook de kwaliteit van zijn composities, met invloeden van Brahms en Dvorak maar ook Ierse kenmerken. Alle opnamen zijn professioneel en met vaart geproduceerd waardoor er een ware Stanford-herleving is ontstaan. Daarbij moet opgemerkt worden dat zijn fraaie lofzangen en kerkmuziek al die tijd door de Church of England gebruikt werd.

Ook Stanfords Songs of the Sea zijn nooit weggeweest. Het zijn toonzettingen van Henry Newbolts gedichten over het glorieuze Britse verleden als zeenatie maar ze verwijzen ook naar de toenmalige internationale situatie. Typerend is het eerste lied, over de legende dat de held Francis Drake niet dood is maar slechts slaapt'tot de grote Armada komt'. Er zijn ook onstuimige, bombastische gedeelten (zo heeft het laatste lied 'The Old Superb' een . echte meezinger als refrein) maar die worden gecompenseerd door de contemplatievere nummers zoals het fraaie 'Homeward Bound'. Dirigent, solist en orkest weten de verschillende stemmingen uitstekend te treffen op een cd met ook de opvolger van Newbolt en Stanford, 'Songs of the Fleet' en een vroeger nautisch stuk, de korale ballade van Tennyson TheRevenge.

nr = 6026

nr1 = 6