titel

Lisa Milne, John Mark Ainsley,
Christopher Maltman & Graham Johnson

Toegegeven, John Ireland is uit de mode. Zijn subtiele mengeling van de romantische traditie en de delicate, impressionistische kleuring lijkt in de turbulente 21ste eeuw maar al te snel passé. Maar wat zijn beste muziek blijvende waarde geeft is de volmaakte ambachtelijkheid, vooral wanneer Ireland schrijft voor zijn eigen instrument, de piano, met zijn individuele gevoel voor harmonie en melodie. Veel van zijn stukken hebben een lokaal bepaalde sfeer, bijvoorbeeld Chelsea waar hij jaren woonde toen hij les gaf aan het Royal College of Music, de Kanaaleilanden Jersey en Guernsey met hun theatrale zeezichten of de imposante prehistorische monumenten in West-Engeland.

Ireland liet zich ook inspireren door literatuur. Zijn liederen, geschreven tussen 1900 en 1940, ontlenen hun stemming aan allerlei dichters, waaronder Housman, Hardy en Masefield. Zijn vroege, onkarakteristieke toonzetting van Masefields Sea Fever is erg bekend en verschijnt regelmatig op recital-cd's, net als een paar andere liederen. Maar om de variatie van Irelands liederen te verkennen, hebt u Hyperions uitgebreide (maar niet complete) overzicht van 2 cd's nodig, met de onmisbare Graham Johnson die het beste haalt uit Lisa Milne, John Mark Ainsley en Christopher Maltman.

Het cd-boekje citeert de mening van criticus William Mann dat in de geschiedenis van de Engelse muziek John Irelands liederen 'sinds Purcell en tot aan Britten wellicht de belangrijkste zijn'. Dat is misschien wat sterk uitgedrukt, als men beziet hoeveel getalenteerde Britse liedschrijvers actief waren in de eerste helft van de 20e eeuw, maar Ireland is zeker niet de minste.

nr = 6013

nr1 = 6