titel

Concertgebouw Orkest
o.l.v. Willem van Otterloo

Toen Francks Symfonie in D klein in februari 1889 voor het eerst werd opgevoerd, in Parijs, reageerde men verward, en zelfs verontwaardigd. Franck was nog steeds vooral bekend als organist; en hoewel Saint-Saëns een prominente orgelpassage had opgenomen in zijn Derde symfonie (1886), was de spirituele, door wierook benevelde sfeer van Franck een stuk sterker. Het centrale Allegretto klinkt als een religieuze processie, hoewel de beweging ook scherzoachtige elementen bevat - een structurele innovatie die sommige toehoorders ongetwijfeld op het verkeerde been had gezet. Pas na de dood van de componist begon men waardering te krijgen voor het unieke karakter van het werk.

Voor een modern publiek doet Francks symfonie denken aan de symfonieën van Anton Bruckner; beide componisten gebruikten terugkerende thema's om een gevoel van eenheid en afwikkeling te creëren, en beide werden beïnvloed door de harmonieën van Liszt en Wagner. Wat Francks symfonie echter zo bijzonder maakt, is een subtiel spel met licht en schaduw en de zorgvuldige balans tussen symfonisch gewicht en Gallische gratie.

Het vinden van deze balans is geen sinecure. Pierre Monteux' zinderende Chicago-opname is met recht vermaard, maar die van Willem van Otterloo is wellicht nog beter. Otterloo's dirigeren is helder en bedachtzaam (noodzakelijk in muziek met zo veel tempowisselingen), maar voelt toch spontaan. Het Amsterdam Orkestgebouworkest biedt hier veel meerwaarde, niet alleen vanwege de intensiteit en het karakter van de muziek, maar ook vanwege de glans. Het geluid is als een grote gotische kathedraal die verlicht is met duizenden kaarsen.

nr = 5136

nr1 = 5