titel

London Philharmonic Orchestra
o.l.v. Vladimir Jurowski

Het onderwerp van Lord Byrons getormenteerde hoofdpersoon Manfred, die door de Alpen zwerft in een poging een incestueuze relatie te vergeten, bleek erg aanlokkelijk voor Tchaikovsky, die in de tijd dat hij met de suggestie van componist Mili Balakirev aan de slag ging ook zelf een nomadisch bestaan leidde. Nadat hij met drie orkestrale suites het symfonische genre even opzij had gezet, voeldeTchaikovsky dat de tijd was gekomen om de vorm weer op te pakken.

De eerste beweging is een van Tchaikovsky's fraaiste composities. De rusteloze ziel van Manfred en de visie van zijn geliefde Astarte inspireerden hem tot het schrijven van een levendig drama vol van kwelling en nostalgie. In het scherzo verschijnt de fee van de Alpen aan Manfred, hetgeen het begin betekent van een uiterst subtiele orkestratie - een hommage aan Berlioz en een van Tchaikovsky's fraaiste melodieën. Het eenvoudige leven dat in het begin van de derde beweging wordt verwoord wordt al snel door donkere wolken overdekt. Pas in de finale, die in gang wordt gezet door een bacchanaal in een door demonen bevolkte grot, laat Tchaikovsky de teugels vieren en sluit hij af door Manfred een romantische apotheose te geven - iets wat Byron in zijn nihilistische gedicht nooit zou hebben gedaan. Sommige dirigenten kappen het einde af en herhalen de coda van de eerste beweging, maar deze oplossing heeft nooit de goedgekeuring van de componist gehad.

De Manfred Symfonie is zo duister, dat veel dirigenten geneigd zijn het dramatische te overdrijven. Vladimir Jurowski behoudt de kalmte, benadrukt de zuiver symfonische aspecten van de eerste beweging, verzorgt een krachtige frasering en gooit alleen in de angstaanjagende finale alle registers open. De ondergrondse capriolen worden uitstekend verwoord, en zelfs Manfreds verlossing klinkt minder overdreven dan gebruikelijk.

nr = 5121

nr1 = 5