London Symphony Orchestra
o.l.v. Istvan Kertész
Dvoraks spectaculaire sprong naar internationale roem aan het einde van de jaren '70 leidde tot commissies uit heel Europa. Essentieel voor zijn carrière was zijn ontvangst door het Britse publiek in de jaren '80. De Britten waren vooral gecharmeerd van zijn Stabot Mater, en met name Elgar was enthousiast over zijn Zesde symfonie. Voor de grote koorfestivals van Birmingham en Leeds schreef Dvorak cantates, oratoria en een requiem, maar de belangrijkste opdracht kwam van de eerbiedwaardige Philharmonic Society of London, voor een symfonie.
De resulterende Zevende symfonie wordt door velen gezien als Dvoraks grootste symfonische werk. Dvorak was zich bewust van de hoge verwachtingen, niet alleen van het Britse publiek, maar ook van zijn vriend en collega Brahms. Hij herzag het werk dan ook diverse malen voordat hij echt tevreden was. De eerste beweging heeft een intensiteit en urgentie die we nog niet eerder bij de componist hebben aangetroffen en de langzame beweging is een van Dvoraks meest diepzinnige, met een betoverende solo voor de Franse hoorn. Het scherzo, dat gebaseerd is op de woelige ritmes van de furiant, grijpt terug op de intensiteit van de eerste beweging, waarna de finale het geheel op triomfantelijke wijze afsluit. Er mogen dan verwijzingen naar Brahms zijn, maar Dvoraks individualiteit is nooit afwezig in deze aantrekkelijke partituur.
De beste opnames van het werk worden gekenmerkt door een balans tussen symfonische lijnen en expressieve gebaren. De opname van Istvan Kertész uit de jaren '60 heeft de tand des tijds doorstaan. Het London Symphony Orchestra steekt in schitterende vorm. De doortastendheid van dirigent en musici verzekert een welhaast perfecte interpretatie.
nr = 5117
nr1 = 5
The Symphonies (1991)
De Zevende symfonie wordt door velen gezien als Dvoraks grootste symfonische werk.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
