Stephen Hough
De Prélude, choral et fugue draagt in diverse opzichten Liszts stempel. Behalve op het gebied van muzikale stijl en het zelfverzekerde gebruik van het sonore bereik van de piano, werd Franck duidelijk beïnvloed door het cyclische model van zijn oudere collega. De twee hoofdthema's van het werk, een dalende chromatische toonschaal die doet denken aan Bachs cantate Weinen, Klagen, Sorgen, Zagen en een motief in vierkwartsmaat die aan het klokkenmotief uit Wagners Parsifal refereert, komen in alle drie de bewegingen terug, in verschillende contexten. Uiteindelijk worden ze uitontwikkeld op een manier die de luisteraar een weldadig gevoel van afwikkeling en voldoening geeft.
Er zijn diverse fraaie opnamen van de Prélude, choral et fugue gemaakt, waaronder met Alfred Cortot, Murray Perahia, Sergio Fiorentino, Ivan Moravec en Arthur Rubinstein. De beste van alle moderne opnamen is misschien wel die van de Britse pianist Stephen Hough, die een uitermate gevoelig oor voor textuur en verwoording combineert met inzicht en een opvallende vingervlugheid. Hij creëert zinderende pianissimo's, maar geniet ook hoorbaar van de koninklijke pracht van Francks climaxen. Slechts weinig pianisten kunnen Francks frasering zo goed vormgeven. Onder Houghs handen wordt de uiteindelijke climax aan het einde van de fuga iets spectaculairs.
nr = 5115
nr1 = 5
Piano Music (1997)
... Stephen Hough, die een uitermate gevoelig oor voor textuur en verwoording combineert met inzicht en een opvallende vingervlugheid.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
Preludes & Symphonic Variations (1975)
Aldo Ciccolini & Orchestre philharmonique de Liège o.l.v. Paul Strauss
