titel

Elisabeth Schwarzkopf & Christa Ludwig o.l.v. Carlo Maria Giulini

Toen Gioachino Rossini in 1868 overleed, vatte Verdi het plan op om een requiem te produceren waarin elk gedeelte door een andere, toonaangevende Italiaanse componist zou worden geschreven; hijzelf zou het afsluitende 'Libera me' op zich nemen. De Messa per Rossini werd nooit opgevoerd, en werd zelfs pas in 1988 ontdekt. In 1873 overleed Alessandro Manzoni, waarna Verdi begon met het schrijven van een requiem ter nagedachtenis van de door hem bewonderde en gerespecteerde dichter. Hij nam het tot dan toe ongebruikte 'Libera me' weer ter hand en herinnerde tevens een schitterende passage uit Don Carlos die hij destijds had moeten schrappen - dit werd het 'Lachrymosa'.

De Duitse dirigent Hans von Bülow noemde het Requiem enigszins respectloos 'Verdi's laatste opera, maar dan in een kerkelijk gewaad'. Hij bood hiervoor later zijn excuses aan, maar had ergens wel gelijk; met uitzondering van de fugatische passages in het eerste en laatste gedeelte verschilt de muzikale taal niet veel van die van Verdi's recente opera's. Desalniettemin bevat het Requiem enkele van Verdi's mooiste passages. Het a capella gezongen 'Te decet hymnus' en het tedere 'Sanctus' zijn proeven van de technische bekwaamheid van het koor, meer nog dan het voor de hand liggende 'Dies irae'. De vier solisten hebben hun 'aria's' en 'ensembles', en moeten ontegenzeggelijk hun operastem gebruiken, maar moeten zich tegelijkertijd inhouden en goed naar elkaar luisteren. Dit gebeurde zeker in de door Walter Legge geproduceerde opname uit 1963, met dirigent Carlo Maria Giulini en het Philharmonia Orchestra and Chorus.

nr = 5066

nr1 = 5