titel

Natalie Dessay, Yann Beuron
& Jean-Paul Fouchécourt
o.l.v. Marc Minkowski

Orphée aux enfers zou de geboorte inluiden van de Franse satirische operette, alsmede de carrière van de meester van de vorm, Jacques Offenbach. Dit was ook het werk dat de wereld het overbekende cancandeuntje gaf, de 'demonische galop' uit de tweede akte. Later zou Offenbach zijn oorspronkelijke twee akten uitbreiden naar vier, waarmee hij een elegant valies in een loodzware hutkoffer zou veranderen.

Orphée aux enfers begon als een revue waarin Offenback de draak stak met de pretenties van de ongenaakbare Comédie-Fran^aise - een gedurfd doelwit in het cultureel conservatieve Tweede Keizerrijk. In de uitgebreide vorm met twee akten ridiculiseerde de operette ook dat andere neoclassicistische monument, Glucks Orphée et Eurydice, een werk dat de opera aan het einde van de 19e eeuw een nieuwe weg liet inslaan. Offenbachs Eurydice verveelt zich dodelijk met Orpheus en is al lustig op zoek naar nieuwe weiden en een nieuwe schapenhoeder, de god Pluto, vermomd in een schapenvacht. Omwille van zijn reputatie eist Orpheus genoegdoening van de Olympische goden, die druk bezig zijn met klagen over de catering en het entertainment. Een en ander eindigt slecht voor Jupiter, die zich, vermomd als vlieg, op Eurydice stort.

De keuze is eigenlijk tussen twee of vier akten. Mare Minkowski draagt een sterk argument aan voor de oorspronkelijke versie in twee akten, en hetzelfde geldt voor zijn solide cast. Natalie Dessay is zo vitterig, dat we niet anders kunnen dan medelijden hebben met Yann Beuron als lankmoedige Orpheus. Jean-Paul Fouchécourt is een schitterend glibberige Pluto in de eerste akte. De energie is aanstekelijk. CC

nr = 5016

nr1 = 5