titel

Steven Isserlis
& Deutsche Kammerphilharmonie
o.l.v. Christoph Eschenbach

Schumann schreef zijn Celloconcert in 1850, in een periode van inspiratie na zijn verhuizing naar Düsseldorf, waar hij de functie van muziekdirecteur had aanvaard. Dit was een korte tijd van stabiliteit vóór het begin van zijn ziekte, en hij zou het werk nooit opgevoerd zien. De cellist voor wie het concert was geschreven vond de laatste beweging te moeilijk en klaagde overeen gebrek aan lange melodielijnen. Na Schumanns dood zakte het werk in de vergetelheid, totdat de Spaanse cellist Pablo Casals er in het begin van de 20e eeuw nieuw leven inblies. Zelfs toen werd het concert door critici beschouwd als een afgeraffeld werk van een aftakelend componist, en van de laatste beweging werden dikwijls maar bepaalde delen gespeeld. Men was doof, aldus Casals, voor'een van de grootste werken die men kan beluisteren; vanaf het begin tot het einde is de muziek subliem.'

Schumann had het werk nooit bedoeld als heroïsch concert. Aanvankelijk had hij het de titel Konzertstück gegeven; deze intentie wordt door het intieme arrangement voor cello en strijkkwartet gestaafd. Het werk wordt gekenmerkt door zeer persoonlijke, poëtische, romantische expressie. De twee kanten van Schumanns persoonlijkheid, door hemzelf Eusebius (bedachtzaam, filosofisch) en Florestan (onstuimig, extravert) genoemd, binden in de eerste beweging duidelijk de strijd met elkaar aan - de cello tegen de wilde trio's van het orkest. De tweede beweging geeft ons een kalme pathos van schitterende schoonheid, met een dalende vijfde interval die zijn geliefde vrouw Clara in gedachten brengt. De stormachtige laatste beweging ontvlamt in onstuimige, speelse virtuositeit.

In onze tijd is het Steven Isserlis die zich het beste kan identificeren met Schumanns muzikale temperament. Hij heeft de stevige basis van de muziek van een soepel en gevoelig laagje voorzien.

nr = 4141

nr1 = 4