titel

Piero Cappuccilli, Shirley Verrett
o.l.v. Claudio Abbado

Verdi, die al lange tijd bekend was met Shakespeares werk (in een Italiaanse prozavertaling), koos een tragedie van de beroemde toneelschrijver voor zijn tiende opera. Vanaf het begin zag hij het werk als verschillend van het gebruikelijke melodrama uit die tijd. De partituur bevat meer aanwijzingen voor stemkleur dan zijn andere werken. Verdi klaagde dat de stem van een bepaalde sopraan 'te mooi'was voor Lady Macbeth, die naar zijn mening 'in het geheel niet moest zingen.' Naar verluid bleef hij het duet tussen de twee hoofdpersonen repeteren tot enkele minuten vóór aanvang van de voorstelling, om de gewenste stemverbuigingen te bereiken. (Hij beschouwde dit duet als een van de twee steunpilaren van de opera, samen met de slaapwandelscène, die hij ook maand na maand bleef repeteren.)

Achttien jaar na de eerste opvoeringen in Florence paste Verdi de opera aan voor de Paris Opéra. Hij voegde niet alleen het verplichte ballet toe, maar herzag ook enkele nummers en herschreef andere volledig. Dit is de versie die vandaag de dag wordt opgevoerd. Het feit dat de nieuwe nummers verfijnder zijn dan de oude, maakt ze tegelijkertijd ook opvallender; dit geldt met name voor Lady Macbeths 'La luce langue', de aria die Verdi gebruikte in plaats van een gedurfd cabaletto. Het kan dus verhelderend zijn om de oorspronkelijke versie van de opera op te voeren.

De meeste dirigenten kiezen echter toch voorde herziene partituur. Ze schrappen dan meestal het ballet en voegen (soms) Macbeths sterfscène uit de eerste versie toe. Dit laatste zou Verdi nooit hebben goedgekeurd, maar komt de opera zelf ten goede, zoals te horen is in deze uitvoering van Abbado, opgenomen in de studio na een succesvolle reeks in La Scala (Milaan). Deze versie verenigt dus het beste van twee werelden.

nr = 4132

nr1 = 4