titel

Beaux Arts Trio

Schumann noemde het Pianotrio in D klein van zijn vriend Mendelssohn 'het grootste trio van deze tijd' en koos dezelfde toonsoort voor het pianotrio dat hij enkele jaren later schreef. Het werk heeft dezelfde turbulentie als dat van Mendelssohn en stort zich vol overgave in een golvende zevenmaatsmelodie. Het eerste trio (1847) werd geschreven in een periode waarin de componist zich nogal'zwaarmoedig' voelde. Het werk is echter niet droefgeestig; eerder een dynamische, deinende ontdekkingsreis. Schumann en zijn vrouw Clara hadden zich in die tijd intensief beziggehouden met contrapunten, en het resultaat hiervan is goed te horen in dit subtiele werk met imiterende delen.

De gedurfde opening in grote terts van het tweede trio (ook geschreven in 1847) 'wekt een vriendelijker en meer directe indruk,'aldus Schumann. De schitterende zangachtige melodie van de eerste beweging zakt steeds lager, terwijl de piano daaronder stapsgewijs omhoogklimt - een typisch voorbeeld van Schumanns gave voor structurele en harmonieuze spanning. In deze beweging luisteren we stiekem mee met een intiem gesprek tussen de musici. Schumann, meester der liederen, wist uitstekend hoe een melodie in menselijke emoties moest worden omgezet.

Zijn laatste trio (1851) wordt nauwelijks gespeeld; de subtiele eigenschappen worden meestal opgevat als compositorische zwakheden.

Het Beaux Arts Trio, op het hoogtepunt van zijn kunnen, maakt duidelijk hoe groot het canvas was waarop Schumann in deze kamermuziekstukken aan het schilderen was: stevige uitvoeringen, zeker, maar met de emotionele directheid en soepelheid die vereist is voor deze levendige componist. De dubbele cd bevat ook andere belangrijke kamermuziekwerken.

nr = 4131

nr1 = 4