titel

Dame Joan Sutherland, Luciano Pavarotti
o.l.v. Richard Bonynge

Gustave Flaubert begreep de aantrekkingskracht van Donizetti's 'Schotse' opera. Wanneer Emma Bovary in het operagebouw van Rouen Léon ontmoet, de man die haar zo van haar stuk brengt, wordt er juist Lucia di Lammermoor gespeeld. Een 19e-eeuwse zuster of dochter die tegen de zin van haar familie ingaat en waanzinnig wordt na haar geliefde te hebben gedood - een waarschuwing voor iedere vrouw die de sociale omgangsvormen wil omverwerpen en een overduidelijk voorbeeld van romantische ongehoorzaamheid.

Nog lang nadat de Europese romantiek tot 20e-eeuwse angst was verdampt, bleef Lucia een speciale plaats in de hart van het operapubliek innemen. Dit was vooral omdat de zangpartijen zo goed waren; en dan niet zozeer het vermaarde sextet en de waanzinscène van de heldin (die vele mogelijkheden bood voor vocale uitspattingen), maar eerder aria's zoals Lucia's 'Regnava nel silenzio' en Edgardo's laatste woorden voordat hij zichzelf in de borst steekt ('Tu che a Dio spiegasti l'ali'). Het was Maria Callas die de opera in de jaren '50 uit het slop haalde; ze zong als een vrouw van vlees en bloed, waar de rol eerder slechts door kanaries was vertolkt. Hierna was het Joan Sutherland die tragedie in het hart van dit melodrama wist te ontdekken.

Sutherlands vertolking uit 1961 komt wat tijd en stijl betreft het dichtst in de buurt van haar geprezen debuut in deze rol, in Convent Garden, 1957. In deze opname, uit 1971, weet ze echter haar medeklinkers weer te vinden en boort ze een nieuwe laag in het personage aan. Vanaf het begin is dit een Lucia met een fragiele greep op de realiteit. Pavarotti is een nogal houterige Edgardo, maar Sherill Milnes is een heerlijk kwaadaardige Enrico, obsessief vanaf zijn openingsscène. Richard Bonynge dirigeert het Royal Opera House in dit magistrale muziektheater, vol respect, maar zonder ontzag.

nr = 4090

nr1 = 4