Joan Sutherland, Marilyn Horne
& London Symphony Orchestra
o.l.v. Richard Bonynge
Norma is de grootste van alle belcanto-opera's, een welhaast perfecte samenkomst van tekst en muziek. Het personage van Norma, verscheurd door haar plicht ten aanzien van de Galliërs en haar liefde voor de Romeinse proconsul Pollione, is voor een coloratuursopraan een van de grootste dramatische rollen in het repertoire. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze opera bijna onophoudelijk werd opgevoerd, ondanks een desastreuze première in La Scala, waar een anti-Bellini-claque voor veel protest zorgde.
Toen Guiditta Pasta, de allereerste Norma, de partituur van 'Casta diva' (de schitterende openingsaria van de priesteres) te zien kreeg, vond ze deze niet goed bij haar vocale mogelijkheden passen. Bellini beloofde de aria te herschrijven als Pasta na een week van repeteren nog steeds niet overtuigd was. En net zoals de generaties van sopranen die volgen, raakte Pasta overtuigd. Wellicht kwam dit vanwege het feit dat Norma in wezen een vocale opera is - een werk waarin de eenvoudige lyrische muziek van Bellini de zangpartijen dienen en ondersteunen, en niet andersom.
Joan Sutherland heeft Norma tweemaal opgenomen, maar in deze eerste uitvoering is haar stem op zijn best. Het begin van 'Casta diva'is intens, terwijl het caballeta van de aria niet slechts een mogelijkheid voor vocaal vuurwerk biedt, maar zelf ook een dramatische eenheid vormt. Marilyn Home verzorgt een wonderschone Adalgisa en in het duet'Mira, o Norma', waarin de jongere priesteres zweert de ook door haar geliefde Pollione op te geven, vermengen de twee stemmen zich als karamel en room.
nr = 4085
nr1 = 4
Norma (1965)
Norma is de grootste van alle belcanto-opera's, een welhaast perfecte samenkomst van tekst en muziek.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
