Beaux Arts Trio
Ook de tweede van Schuberts twee pianotrio's is een dramatisch en zoekend stuk - wellicht nog méér dan het bijbehorende werk in Bes groot. In dit stuk, in Es groot, geeft Schubert meer van zichzelf en zijn innerlijke strijd prijs. De ingrijpende eerste beweging is indringend, aangrijpend en zelfs kwellend. Het staat vol van stemmingswisselingen, zo nu en dan verlicht door een sprankje hoop. Net zoals in het Trio in Bes groot wordt de tweede beweging geopend met een cello, met een enigszins troosteloze melodie (geïnspireerd op een Zweeds volksliedje, maar duidelijk voorzien van Schuberts stempel). Het ritme is dat van een langzame mars, alsof de muziek gebukt gaat onder een zwarte emotionele last. Het scherzo, gebaseerd op een Weense dans, is zorgelozer - enige verlichting na een zware beproeving. De finale begint zelfs met een beetje humor. Toch is deze beweging redelijk omvangrijk (zelfs nadat de componist stukken had geschrapt) en omvat het 'Hongaarse' elementen en een verwijzing naar de melodie van de langzame beweging.
Het Beaux Arts Trio (in 1985 bestaande uit pianist Menahem Pressler, altviolist Isidore Cohen en cellist Bernard Greenhouse) was iets te doordringend en modulerend voor het Trio in Bes groot, maar deze stijl past wonderwel bij het meer intense Trio in Es groot. De musici brengen meer dramatische contrasten aan en geven de stormachtige en 'zwaardere' bewegingen iets ruws en groots mee. Ze introduceren iets menselijks in de muziek en laten de componist iets van zichzelf en zijn passie voor Beethoven blootgeven.
nr = 4065
nr1 = 4
The Piano Trios (1986)
Ook de tweede van Schuberts twee pianotrio's is een dramatisch en zoekend stuk - wellicht nog méér dan het bijbehorende werk in Bes groot.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
