titel

Antony Pay
& Orchestra of the Age of Enlightenment

In onze kinderjaren krijgen we waarschijnlijk allemaal weieens te horen dat we niet moeten 'opscheppen'en misschien staan veel volwassen muziekliefhebbers daarom zo sterk argwanend tegenover muziek die de vaardigheden van de uitvoerende moet tonen. Maar virtuositeit is een integraal onderdeel geweest van renaissancestukken tot moderne jazzsolo's en heeft het unieke vermogen een publiek in vervoering te brengen. Voor een componist is de truc om die te koppelen aan stevige structuren die alle flitsende passages ondersteunen en aan muzikale substantie - goede melodieën in overtuigende sequensen, interessante kleuren en opmerkelijke contrasten.

Weber, zelf een pianovirtuoos, begreep dat en hij bracht het in de praktijk met twee concerten die hij in München schreef voor de leidende klarinettist van het hoforkest, Heinrich Barmann. Barmanns virtuositeit krijgt alle ruimte, maar de eerste bewegingen van de concerten zijn op hun eigen manier vrij sterken de finales zijn prachtig inventieve rondo's. De middelste trage bewegingen getuigen beide van Webers gevoel voor opera, de eerste met een plechtige passage voor de solist met drie hoorns, als bevond hij zich diep in het woud van de Freischütz, de tweede met een eloquent recitatief.

Er bestaan fraaie uitvoeringen van deze op moderne instrumenten en het kleinere concertino, maar de opname door Antony Pay en het Orchestra of the Age of Enlightenment op authentieke instrumenten (nu samen verkrijgbaar met de concerten van Webers tijdgenoot, de klarinettist Crusell) evenaart ze allemaal in technische kundigheid, vakmanschap en gemeenschapsgeest. En het horen hoe Pays instrument tot het uiterste wordt gedreven - het is een kopie van een klarinet uit 1800 die veel leek op die van Barmann - maakt de koude rillingen die de top van muzikale opschepperij oproept nog intenser.

nr = 4021

nr1 = 4