Benjamin Frith & Northern Sinfonia
De in Dublin geboren John Field was de zoon van een violist, die zijn eerste pianoleraar werd. Hij leerde snel en maakte op tienjarige leeftijd zijn debuut, waarna hij naar Londen ging en onder de hoede werd genomen door de destijds toonaangevende leraar Muzio Clementi, die ook uitgever was en piano's maakte. Nadat ze Parijs en Wenen hadden veroverd, bezochten ze Rusland, waar Field zich vestigde en trouwde met een Franse leerlinge. Dat hij daar ging wonen, was moedig, want Rusland had geen pianotraditie en de meeste muzikale activiteiten hoorden bij het theater. Hij maakte naam als pianist met grote gevoeligheid, met een prachtig zangerig geluid - in tegenstelling tot het openlijke vertoon dat in die tijd gebruikelijk was. Naast pianoconcerten schreef hij nocturnes, waarvan het poëtische karakter als vanzelf aansloot op zijn muzikale stijl. Hij was in trek als leraar en had leerlingen uit Rusland en daarbuiten.
Al zijn zeven pianoconcerten, waarvan hij de eerste schreef toen hij zeventien was, vertonen een mendelssohniaanse flair voor melodie en een lichtheid in zijn muziek voor orkest die de piano alle ruimte liet. Het tweede concert (1811) was tijdens zijn leven het populairst en dat is begrijpelijk. Na een klassieke beweging aan het begin doet Fields Poco adagio, waarbij de piano alleen door strijkers wordt begeleid, denken aan een nocturne en het werk culmineert in een rondo dat de solist alle kans geeft om te schitteren. Het Vierde concert (1814, bew. 1819) is wat minder bekend maar is even opwindend, vooral in de uitvoering die zo gevoelig en licht van toets is als die van Benjamin Frith en zijn collega's van het Northern Sinfonia.
nr = 3062
nr1 = 3
Piano Concertos No. 2 and 4 (1999)
Hij maakte naam als pianist met grote gevoeligheid, met een prachtig zangerig geluid - in tegenstelling tot het openlijke vertoon dat in die tijd gebruikelijk was.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
