English Baroque Soloists
o.l.v. John Eliot Gardiner
Mozart voltooide zijn laatste, en grootste, symfonieën in de zomer van 1788 - waarschijnlijk bedoeld voor een reeks concerten voor abonnees die niet lijkt te zijn doorgegaan. Maar het verhaal dat Mozart ze zelf nooit zou hebben horen uitvoeren, is bijna zeker onjuist. Elk van de symfonieën (nrs. 39-41) heeft een eigen karakter en samen vertegenwoordigen ze het hoogtepunt van de klassieke symfonie.
Bij Mozart staat de toonaard Es groot doorgaans voor warmte en stevigheid en soms plechtigheid; al die kenmerken zijn aanwezig in Symfonie nr. 39. Het inleidende Adagio is plechtig, met gepunteerde ritmes en kalm stromende figuren van strijkers. In het hoofd-Allegro contrasteert een vragend vioolthema met krachtige tutti's. Waarschijnlijk was Beethoven door deze beweging beïnvloed toen hij het Allegro con brio van zijn 'Eroica' schreef: ze staan in dezelfde toonaard en hebben beide een driekwartsmaat. De tweede beweging begint sereen maar wordt onrustig, met donkere, stormachtige delen. Het menuet is uiterst dansbaar en de bezielde finale zit vol heerlijke hoge uithalen.
John Gardiner dirigeert een schaamteloos grandioze vertolking met zijn aangenaam klinkende orkest met authentieke instrumenten. Zijn aanpak, die grenst aan het beethoveniaanse, past goed bij de gevarieerde, vaak ambiguë stemmingen van de symfonie - van de fonkelende strijkers en hoogdravende trompetten en pauken van de inleiding, via het turbulente Andante con moto, tot de stralendheid van het afsluitende Allegro. Vooral de zonnige klarinetsolo in het rustieke trio is een genot.
nr = 3039
nr1 = 3
Symphonies Nos.38 & 39 (1990)
Elk van de late symfonieën, nrs. 39 t/m 41, heeft een eigen karakter en samen vertegenwoordigen ze het hoogtepunt van de klassieke symfonie.
1001 Klassieke uitvoeringen
Overige in AppleMusic
