Stephen Kovacevich
& London Symphony Orchestra
o.l.v. Colin Davis
In de 19e eeuw was Pianoconcert nr. 25 in C groot (K503) Mozarts minst geliefde pianoconcert. In de 20e werd het weer gespeeld en nu wordt het tot zijn belangrijkste composities gerekend. De reden voor die vroegere afwijzing laat zich echter raden. Voor de romantici, die genoten van het tragische C klein van de voorganger, K491, of het 'demonische' D klein van het oudere K466, had dit concert, met zijn imposante instrumentatie en neutraal fnelodisch materiaal, iets ongenaakbaars.
Er zijn overeenkomsten met Mozarts laatste opera, La clemenza di Jito, die ooit werd verfoeid en nu weer is omarmd. Beide werken beginnen en eindigen in een ceremonieel C groot, beide belichamen enkele van zijn boeiendste avonturen in het neoklassicisme en symfonische opbouw. Of dit pianoconcert overkomt, hangt af van de vraag of de luisteraar zich bewust is van de vlekkeloze plaatsing van de details - zoals de majeur/mineurcontrasten in coloriet van de eerste beweging of de uitbarsting van het licht gearrangeerde cantabile in F groot van de finale - en nog meer van zijn vermogen om het detail binnen het geheel te begrijpen. Ook hangt het af van de uitvoerenden: van de beheersing van de pianist van solowerk en van de dirigent om de vorm te bewaren en toch elk moment te laten spreken. De combinatie van de jonge Stephen Kovacevich, Colin Davis en het London Symphony Orchestra is bij de eerste kennismaking opwindend en groeit daarna in aanzien. Geen andere opname van K503 heeft meer bezieling of overtuiging dan deze.
nr = 3033
nr1 = 3
Piano Concertos Nos. 21 & 25 (1972)
In de 19e eeuw was Pianoconcert nr. 25 in C groot (K503) Mozarts minst geliefde pianoconcert. In de 20e werd het weer gespeeld en nu wordt het tot zijn belangrijkste composities gerekend.
1001 Klassieke uitvoeringen
Gramophone Monthly Choices
Mozart: Piano Concertos Nos. 25 & 27 (2018)
Piotr Anderszewski & Chamber Orchestra of Europe
De twee voorgaande Mozartconcerten van Piotr Anderszewski waren fascinerend om naar te luisteren, en deze combinatie van nr. 25 en 27 vormt daarop geen uitzondering.
Mozart: Piano Concerto No. 25 in C Major K. 503 & Piano Concerto No. 20 in D Minor K. 466 (Live) (2014)
Martha Argerich & Orchestra Mozart o.l.v. Claudio Abbado
Opnieuw zorgen haar microscopische veranderingen in toets ervoor dat zelfs de meest alledaagse reeksen zestiende noten dansen en zingen.
Dit is echt een prima uitvoering (K. 503) met onberispelijk beoordeelde tempo's in alle drie de delen, en geweldig spel van het orkest van Mozart ... [in het D mineurconcert] Argerichs spel is
Mozart: Piano Concertos Nos. 25 & 26 (2017)
Francesco Piemontesi & Scottish Chamber Orchestra o.l.v. Andrew Manze
Als er overtuigend bewijs nodig was dat Mozarts K503-concert onderschat wordt – zoals Piemontesi beweert in de Musician and the Score van deze maand – dan is dit het.
Zijn sympathie voor de stijl en het ethos van de muziek van de Salzburger zingt gewoon uit de luidsprekers. Piemontesi weet dat hij de ster is, maar is gevoelig genoeg om te beseffen dat hij een firmament deelt met de orkestsolisten, ondanks dat hij een beetje in de schijnwerpers staat in de microfoon.
Overige in AppleMusic
Piano Concertos, K. 466 & K. 503 (1989)
Arturo Benedetti Michelangeli & NDR Symphony Orchestra o.l.v. Cord Garben
Piano Concertos, Vol. 7 (2023)
Jean-Efflam Bavouzet & Manchester Camerata o.l.v. Gábor Takács-Nagy
Bavouzet gebruikt een moderne concertvleugel, waarbij het orkest overmatig vibrato vermijdt, maar verder speelt in de huidige zachte instrumentale stijl. Het overtreffende trap collectieve resultaat laat zien dat prestatieproblemen tijdens de periode geen doorslaggevende zorg hoeven te zijn, als het gevoel voor het idioom zelf zo boeiend goed is.