titel

Gidon Kremer, Kim Kashkashian
& Wiener Philharmoniker
o.l.v. Nikolaus Harnoncourt

Mozart schreef de meeste van zijn vioolconcerten toen hij twintig was, maar zijn Sinfonia concertante, die hij vier jaar later componeerde, moet als zijn enige rijpe solowerk voor strijkers worden beschouwd. Strikt genomen is een sinfonia concertante iets anders dan een concert, met diverse solisten die ander thematisch materiaal hebben dan het orkest. Mozart noemde slechts drie van zijn composities 'sinfonie concertanti': een fragment voor viool, altviool en cello met orkest, een werk voor vier blaasinstrumenten dat niet in originele vorm bewaard is gebleven en dit.

Qua stijl heeft het kenmerken van de Mannheim-school van compositie (een openingsfanfare, een lang crescendo aan het eind van de eerste tutti, rijke instrumentale texturen met verdeelde altviolen) gecombineerd met salzburgiaanse serenademuziek (zoals het afwisselend gebruik van verschillende instrumentale kleuren) en de overdaad van de opera. In die tijd waren altviolen kleine instrumenten met beperkt bereik en Mozart schreef voor dat ze een halve toon hoger werden gestemd om de stralendheid te vergroten en de strijd met de viool gelijkwaardiger te maken.

Nu is dat niet meer nodig, al geeft de hogere stemming de altvioolpartij een speciale coloriet. Kim Kashkashian doet het niet, maar haar gouden, gepolijste toon kan zich meten - en vormt een mooi contrast - met het slanke geluid van Gidon Kremers viool. Het Wiener Philharmoniker onder Nikolaus Harnoncourt geeft de solisten een stevige barokke omlijsting. De drie persoonlijkheden stimuleren elkaar en hun samenwerking leidt tot een eindeloos boeiende uitvoering.

nr = 3017

nr1 = 3