titel

Ida Haendel & Geoffrey Parsons

Giuseppe Tartini (1692-1770) is legendarisch als violist, componist en docent van uitmuntende opvolgers als Pietro Nardini. Zijn beroemdste werk ademt een duidelijke zwavelgeur. Het verhaal is bekend.Tartini beweerde in zijn droom bezoek te hebben gehad van de duivel, die, toen hij een viool in handen kreeg, een uitzonderlijk mooi stuk speelde met verbluffende trillers.Toen Tartini wakker werd, schreef hij de sonate in G klein, met een waarlijk duivelse triller in de finale (de oude editie van de sonate had een fraaie gravure van de duivel aan het voeteneind van Tartini's bed). Tartini erkende echter dat zijn muziek niet zo goed was als wat hij in zijn slaap had gehoord. Dat is wellicht de reden dat Fritz Kreisler in de populairste editie van het stuk de oorspronkelijke finale cadens van Tartini (en de duivel) uitbreidde. Het resultaat is onder violisten altijd favoriet geweest - zelfs de purist Adolf Busch verkoos het boven het origineel. Het is prachtig geschreven voor viool en bijna iedereen heeft het op de plaat gezet.

In deze tijd van authenticiteit zou je ongetwijfeld een opname op historische basis moeten kiezen, maar de vertolking van Eduard Melkus is niet meer verkrijgbaar - de omhooggeschreven versie is controversieel zonder begeleiding gespeeld en de uitvoering is zowel over de top als vals. Hoe dan ook, gespeeld door Ida Haendel (en anderen, onder wie David Oistrakh en Nathan Milstein) is het arrangement van Kreisler een waar kunstwerk. Haendels gedurfde, technisch vlekkeloze spel is opgenomen door een team van EMI en de heruitgave door Testament is goed opgepoetst. Tartini wordt fraai aangevuld met stukken van Corelli, Nardini en Vitali.

nr = 3006

nr1 = 3