titel

Les Arts Florissants o.l.v. William Christie

Jean-Philippe Rameau, een van de belangrijkste Franse componisten van de barok, beweerde dat zijn passie voor opera ontstond toen hij twaalf was. Castor et Pollux, zijn derde opera, leed bij de première onder nadelige vergelijkingen met zijn triomfantelijke operadebuut, HippolyteetAricie, van vier jaar daarvoor. Pas na een reprise in 1754 kreeg Castor et Pollux de populariteit waardoor het Rameaus langst gespeelde opera in het repertoire van voor de Revolutie werd.

Dit verhaal over broederliefde wordt gecompliceerd door het feit dat Castor de sterfelijke tweeling van de onsterfelijke Pollux is. Door goddelijke interventie wordt Castor weer tot leven gewekt en na liefdesperikelen wordt de opmerkelijke tweeling door Jupiter in een grootse finale in de zodiac geplaatst. Rameau zorgde voor muziek vol waardigheid én briljantheid. Het openingskoor, waarin de Spartanen rouwen om de dode Castor, heeft een epische grandeur en stond model voor vergelijkbare stukken in latere werken. Het verdriet van Télaïre, Castors geliefde, wordt met treffende waardigheid in delicate kleuring van instrumenten ten gehore gebracht. De feestelijkheden aan het eind van het vijfde bedrijf, met een bijna ademloze korte aria voor een enthousiaste planeet als alles is rechtgezet, hebben juist weer een ontroerende charme.

William Christies interpretatie van deze uiterst bevredigende muziek is consequent. Hij presenteert de originele versie uit 1737, waardoor de dramatische verbeteringen van de latere herzieningen ontbreken, maar het grote voordeel is de opname van de briljante, zij het wat irrelevante proloog. De hoofdrollen worden met overtuiging en toewijding vertolkt: Agnes Mellon is zeer aandoenlijk als de rouwendeTélaïre en René Schirrer is een sonore Jupiter.

nr = 2042

nr1 = 2