juni 2025

Shostakovich: The Piano Concertos & Solo Works

Yuja Wang & Boston Symphony Orchestra o.l.v. Andris Nelsons

‘Verbluffende uitvoering en speelse karakterisering’: Jed Distler legt Yuja Wang perfect vast in deze fantastische aanvulling op Nelsons’ Shostakovich-overzicht.

Een oprechte geest van samenwerking heerst over deze Sjostakovitsj-concertuitvoeringen, om nog maar te zwijgen van de oogverblindende uitvoering en speelse karakterisering die je van deze specifieke pianosolist mag verwachten. Maar ondanks alle oppervlakkige schittering die voortvloeit uit Yuja Wangs moeiteloze virtuositeit en veelkleurige articulatie, is ze duidelijk een teamspeler. In het Allegro moderato van het Eerste Concerto weet ze wanneer ze zich moet terugtrekken en begeleiden in plaats van te concurreren met de verbluffende herhaalde noten van trompettist Thomas Rolfs. De heen-en-weergaande frasen tussen de soepele strijkers van het Boston Symphony en de pianosolist krijgen ook een vloeiende conversatie. Let ook op Wangs contrapuntische onafhankelijkheid in het korte Moderato, en een finale die zijn ironische punten maakt door de precieze timing van accenten, pick-ups en overgangen. Een dergelijke aanpak blijft aantoonbaar beter hangen bij herhaald luisteren dan de ruwe, ongedwongenheid die je bijvoorbeeld aantreft in de RCA-opname van Matsuev/Temirkanov/St. Petersburg.

In het Tweede Concerto overheerst nog meer de kamermuziekmentaliteit. Luister hoe de pianiste zich in de diverse texturen van het eerste deel wringt, terwijl ze als een vlinder zweeft tussen de frisse houtblazersaanzetten en -ontladingen. Andris Nelsons creëert climaxen die vol van lichaam, maar kristalhelder zijn in elke orkestrale lijn. Het prachtige Andante (Sjostakovitsj die Rachmaninov kanaliseert?) is een toonbeeld van souplesse, elegantie en flexibiliteit van iedereen, vooral in de parelmoeren legato-toets die Wang aanbrengt in de afzonderlijke lijnen in het hoge register van de piano. De finale van het Allegro gaat vlot, maar verliest geen greintje focus of lichtheid.

Verschillende Sjostakovitsj-solo's vullen de release aan. Wangs luchtige onbezorgdheid in de prelude in fis-klein uit opus 87 doet me betreuren dat ze de volgende fuga weglaat. Haar a-kleine fuga is vergelijkbaar opgewekt, in tegenstelling tot haar etherische, harpachtige a-kleine prelude. Een stalen, supersonische en nogal onsubtiele interpretatie van de prelude in d-groot uit opus 34 volgt. Hoewel de onverbiddelijke drive die Wang aan de des-prelude en -fuga ten grondslag legt oppervlakkig opwindend is, wordt ze te snel te luid en laat ze geen ruimte voor elk stuk om op te bouwen en te bloeien. Het zijn echter de concerten die tellen, en de krachten van Wang, Nelsons en Boston verdienen met gemak een enthousiaste aanbeveling.

A genuine collaborative spirit presides over these Shostakovich concerto performances, not to mention the dazzling execution and playful characterisation one expects from this particular piano soloist. Yet for all the surface scintillation resulting from Yuja Wang’s effortless virtuosity and multi-hued articulation, she’s clearly a team player. In the First Concerto’s Allegro moderato, she knows when to pull back and accompany rather than compete with trumpet soloist Thomas Rolfs’s awesome repeated notes. Back-and-forth phrases between the Boston Symphony’s suave strings and the piano soloist also take on a seamless conversational repartee. Notice, too, Wang’s contrapuntal independence in the brief Moderato, and a finale that makes its ironic points through pinpoint timing of accents, pickups and transitions. Such an approach arguably wears better over repeated hearings than the rough-and-ready abandon one gleans from, say, the Matsuev/Temirkanov/St Petersburg RCA recording.

Even more of a chamber music mindset prevails in the Second Concerto. Listen to how the pianist insinuates herself within the first movement’s diverse textures, as she floats like a butterfly between the crisp woodwind attacks and releases. Andris Nelsons shapes climaxes that are full-bodied yet crystal-clear in every orchestral strand. The gorgeous Andante (Shostakovich channelling Rachmaninov?) is a model of suppleness, elegance and flexibility on everyone’s part, especially in the pearly legato touch Wang brings to single lines in the piano’s high register. The Allegro finale goes at a brisk clip but never loses one iota of focus or lightness.

Several Shostakovich solos fill out the release. Wang’s airborne insouciance in the F sharp minor Prelude from Op 87 makes me regret that she omits the following Fugue. Her A minor Fugue is similarly upbeat, in contrast to her ethereal, harp-like A minor Prelude. A steel-edged, supersonic and rather unsubtle reading of the D major Prelude from Op 34 follows. While the inexorable drive that Wang brings to the D flat Prelude and Fugue is superficially exciting, she gets too loud too soon and leaves no room for each piece to build and blossom. However, it’s the concertos that count, and the Wang/Nelsons/Boston forces easily warrant an enthusiastic recommendation.