juni 2025

Shostakovich: Cello Concerto No. 2 – Britten: Cello Sonata

Sheku Kanneh-Mason & Sinfonia of London o.l.v. John Wilson

Sheku Kanneh-Mason is wederom een ​​zeer reflectieve cellist, hier bijgestaan ​​door John Wilson en pianiste Isata Kanneh-Mason.

Als het niet onterecht is om Sheku Kanneh-Masons opnames van de Eerste en Elgar Concerto's van Sjostakovitsj (18/3, 20/2) te omschrijven als interpretaties 'in wording', dan is die van Sjostakovitsj' Tweede Concerto er een die volledig is uitgewerkt en tot de beste kan worden gerekend.

Hier is het initiële Largo serieus, maar nooit doordacht of oprecht – het bouwt impulsief op naar zijn brute climax, met de bastrom onheilspellend aanwezig, alvorens over te gaan naar zijn fatalistische slot. Het centrale Scherzo is nonchalant maar ook speels, en de coördinatie met het orkest is hier feilloos tot aan de pronkerige fanfares die de finale inluiden. Door dit deel in een veilige maar flexibele teugel te houden, legt Kanneh-Mason (terecht) evenveel nadruk op de meditatieve als opstandige aspecten, waarvan de uiteindelijke versmelting resulteert in een culminatie van wanhopige weerstand. De slotmaten getuigen vervolgens van een bijna vertrouwelijke intimiteit, voorafgaand aan de levendig sardonische ontknoping, waarmee wordt bevestigd dat zijn combinatie van John Wilson en de Sinfonia of London een geïnspireerde beslissing was.

Het naast elkaar plaatsen van zulke eindeloos dubbelzinnige muziek met de cellosonates van Britten en Sjostakovitsj is volkomen logisch. De laatstgenoemde componist was zich ongetwijfeld bewust van pertinente kwaliteiten zoals de plagende repliek in de openings-‘Dialogue’ van Brittens stuk of de aanhoudende overpeinzingen in de centrale ‘Elegia’, de scherpe behendigheid van de omlijstende scherzo's en de vloeiende vastberadenheid van de afsluitende ‘Moto perpetuo’. Zowel hier als in Sjostakovitsj is de verstandhouding tussen de broers Kanneh en Mason absoluut; Hoewel het eerste deel misschien wat overdreven aanvoelt en het Scherzo nog meer 'excentrieke' humor zou kunnen uitstralen, is de vurige monoloog van het Largo perfect beoordeeld, terwijl het pronkende finale Allegro het geheel met meer dan gebruikelijke vastberadenheid afrondt.

In het Sjostakovitsj-concert voelt Pieter Wispelwey zich niet minder verbonden met de speculatieve essentie, maar geniet hij niet van zulke nauwgezette orkestrale ondersteuning. Daniel Müller-Schott en Jamie Walton zijn even scherpzinnig in de sonates (die in beide gevallen naast die van Prokofjev te horen zijn), maar de uniciteit van de huidige combinatie is zeker niet de minste van de troeven. Met een klank van onfeilbare definitie en focus tilt het Kanneh-Masons positie aantoonbaar naar een geheel nieuw niveau.

If it is not unfair to describe Sheku Kanneh-Mason’s recordings of the Shostakovich First and Elgar Concertos (3/18, 2/20) as being essentially interpretations ‘in the making’, then that of Shostakovich’s Second Concerto is one fully realised and able to rank alongside the finest.

Here the initial Largo is serious but never studied or earnest – building not a little impulsively to its brutal climax, bass drum ominously in evidence, before heading on to its fatalistic close. The central Scherzo is nonchalant but playful, too, and here coordination with the orchestra is unfailing through to those vaunting fanfares that launch the finale. Keeping this movement on a secure yet flexible rein, Kanneh-Mason (rightly) places equal emphasis on its meditative and recalcitrant aspects whose eventual fusing makes for a culmination of desperate defiance. Its closing bars then evince an almost confiding intimacy prior to the vividly sardonic pay-off, confirmation that his partnering John Wilson and the Sinfonia of London was an inspired decision.

Juxtaposing such endlessly equivocal music with the cello sonatas of Britten and Shostakovich makes perfect sense. The latter composer was no doubt aware of such pertinent qualities as the teasing repartee in the opening ‘Dialogue’ of Britten’s piece or the sustained rumination of its central ‘Elegia’, the edgy agility of its framing scherzos and coursing decisiveness of its final ‘Moto perpetuo’. Both here and in the Shostakovich, rapport between the Kanneh-Mason siblings is absolute; if the initial movement feels just a little overwrought and its Scherzo could exude even more of an ‘off the wall’ humour, the fervent soliloquising of its Largo is ideally judged while its strutting final Allegro rounds off proceedings with more than usual conclusiveness.

In the Shostakovich concerto, Pieter Wispelwey feels no less attuned to its speculative essence but does not enjoy such fastidious orchestral support. Daniel Müller-Schott and Jamie Walton are equally perceptive in the sonatas (heard alongside that by Prokofiev in both instances), yet the uniqueness of the present coupling is hardly the least of its assets. With sound of unfailing definition and focus, it demonstrably takes Kanneh-Mason’s standing on to a whole new level.