april 2012

Franck, Debussy, Poulenc

Anne Gastinel & Claire Désert

Gastinel is een ideale match met Désert; de opgenomen balans is oordeelkundig en er is echt het gevoel dat er een uitvoering in harmonie tot stand komt.

César Francks Vioolsonate gaat van sopraan- en altregister naar tenor- en basbaritonregister in deze uitvoering door Anne Gastinel en Claire Désert, uitgevoerd in de cellobewerking van Jules Delsart. De vocale analogie is treffend, want een van de opvallende aspecten van het spel is de zangkwaliteit, de expressiviteit die Gastinel put uit fijne klanknuances, die naadloos samenvloeien in welluidende lijnen. Door de muziek een octaaf (of soms twee) lager te zetten, wordt het zachte timbre van het eerste deel, het ‘recitativo-fantasia’ van het derde deel en de momenten van rust in de finale versterkt.

Gastinels cello, beschreven in sensuele, bijna Mills & Boon-achtige termen in een boekje, is een Testore uit 1690, met een rijke, rijpe, bordeauxrode toon die perfect past bij Francks zachtere texturen. Toch kan het zich ook glorieus ontvouwen in dramatische episodes, nooit zichzelf overstijgend maar de emotionele en fysieke contouren van de muziek omvattend voor een dynamisch effect. Gastinel wordt in haar interpretatieve houding en kleurgebruik perfect geëvenaard door Désert; de opgenomen balans is oordeelkundig en er is een echt gevoel van een uitvoering die in volledige harmonie wordt gecreëerd. Hetzelfde geldt voor Debussy's Sonate, welsprekend vertolkt en gestructureerd door Gastinel en Désert, zodat de verrassingen ervan voelbaar zijn. De pizzicato's en pianostaccato's van de 'Sérénade' bijvoorbeeld, worden uitgevoerd met grillige panache, terwijl de lengte van de sonate wordt bereikt met organische samenhang. Poulencs Sonate draagt ​​bij aan de variatie van een programma dat met zowel passie als discretie wordt gespeeld.

César Franck’s Violin Sonata drops from the soprano and alto register to the tenor and bass-baritone in this performance by Anne Gastinel and Claire Désert, done in the cello arrangement by Jules Delsart. The vocal analogy is apt, because one of the notable aspects of the playing is its singing quality, the expressiveness that Gastinel draws from fine nuances of sound all seamlessly knit together in mellifluous lines. Shifting the music down an octave (or, at times, two) enhances the mellow timbre of the first movement, the third-movement ‘Recitativo-fantasia’ and the moments of repose in the finale.

Gastinel’s cello, described in sensual, almost Mills & Boon terms in a booklet-note, is a 1690 Testore, its rich, mature, burgundy tone ideally suited to Franck’s softer textures. Yet it can also open out gloriously in dramatic episodes, never overreaching itself but encompassing the emotional and physical contours of the music to dynamic effect. In her interpretative stance and application of colour Gastinel is ideally matched by Désert; the recorded balance is judicious and there is a real sense of a performance being created in complete accord. The same is true of Debussy’s Sonata, eloquently voiced and structured by Gastinel and Désert so that its surprises register. The pizzicatos and piano staccatos of the ‘Sérénade’, for example, are executed with whimsical panache, while the span of the sonata is achieved with organic cohesiveness. Poulenc’s Sonata adds to the variety of a programme that is played with both passion and discretion.